၄ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို ၿဖိဳခြဲသြားတဲ့ တရားခံအစစ္က ဘယ္သူေတြလဲ - ၄

(၃)
စစ္ဆင္ေရးနယ္ေျမအတြင္းမွာ ဆန္ေတြသိုေလွာင္ထားတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သကၤာမကင္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ လူတခ်ဳိ႕ကို ေစာင့္ ၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္။ ထြက္ေျပးခဲ့တဲ့ စိုးမင္းေအာင္ (မႏၲေလး) ဟာ အဲဒီလိုေစာင့္ၾကည့္ ခံခဲ့ရသူေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္ခဲ့ သလို စိုးမင္းေအာင္ တေယာက္ထဲကပဲ လူအေယာက္ ငါးဆယ္ေလာက္ ကို ထြက္ဆိုသြားခဲ့တယ္။
စိုးမင္းေအာင္ (မႏၲေလး) ဆိုတာ ရင္းမွဴးသိုက္ထြန္းဦးရဲ႕ (၅၀၁) တပ္ရင္းက ရင္းမွဴးရဲ႕ကိုယ္ရံေတာ္ ဆိုေပမဲ့ ေတာင္ပိုင္းက မဟုတ္ဘူး။ ေျမာက္ပိုင္းကိုေရာက္လာတဲ့ ရင္းမွဴးသိုက္ထြန္းဦးနဲ႔ ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔အတြက္ ကိုယ္ရံေတာ္ ေတြအျဖစ္ စိုးမင္းေအာင္ (မႏၲေလး) နဲ႔ ရဲေဘာ္ခင္ေမာင္စိုး (ခ) ကိုစိုးႀကီး (အင္းေတာ္) တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ဗန္းေမာ္ရင္း ကေန ထည့္ေပးလိုက္တဲ့သူက ခြဲမွဴး ေစာသက္ထြန္း၊ သူဟာ သန္းထြန္းစိုး(ခ)တိုက္ပိတ္နဲ႔အတူ ေရွ႕တန္းနယ္ေျမမွာ အ ဖမ္းခံခဲ့ရသလို ျမစ္ႀကီးနားေထာင္မွာ အတူက်ၿပီး ျပန္လြတ္ခဲ့သူတဦး ျဖစ္တယ္။

အမ်ားကေတာ့ သန္းထြန္းစိုး (ခ) တိုက္ပိတ္ကို ကိုယ္တိုင္သြားေရာက္ အဖမ္းခံခဲ့တယ္လို႔ပဲ ယူဆခဲ့တယ္။ (သန္းထြန္းစိုး (ခ) တိုက္ပိတ္အေနနဲ႔ ရန္သူ႔သူလွ်ဳိမဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသျပႏိုင္ဖို႔ ေထာင္က်ဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြကို ေတာ့ လူမွန္ေတြမို႔ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြက်ခံခဲ့ရဖူးတဲ့ ၀ါရင့္ႏိုင္ငံေရး သမားႀကီးေတြက ေထာင္ထဲမွာ သူတို႔ၾကား “ကိုယ့္လူ သူ႔ဘက္သား” လုပ္သြားခဲ့တဲ့ ေထာင္က် (ရန္သူ႔ လူေတြ) နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပံုျပင္ေတြအမ်ားႀကီး ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ ကို ေျပာျပႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ရန္သူ႔သူလွ်ဳိေတြကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ ေနာက္တန္းမွာရွိေနတဲ့ ဗဟိုေကာ္မတီအားလံုး သေဘာတူဆံုးျဖတ္ ခဲ့ၾက တဲ့အတြက္ ကို ထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ကိုညီညီေက်ာ္ တို႔ကိုယ္တိုင္ အစပိုင္း စစ္ေဆးေမးျမန္းမႈေတြမွာ ပါ၀င္ ခဲ့ၾကတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔ က်မ အဲဒီလိုေျပာရတာလဲဆိုေတာ့ က်မကိုယ္ေတြ႔ ဥပမာေလးႏွစ္ခုပဲ ေပးပါ့မယ္၊ အသတ္ခံရ တဲ့အထဲမွာပါတဲ့ မႏၲေလးက ရဲေဘာ္ ရန္ေအာင္ ကိုေတာ့ မႏၲေလးေက်ာင္း သားေတြ ေကာင္းေကာင္း သိၾက ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ႔က လူေတြေပါ့။ ၿမိဳ႕မွာကတည္းက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ကိုညီညီေက်ာ္တို႔ ကိုညီညီ (ဆမား) တို႔ ခိုင္းခဲ့တဲ့အလုပ္ေတြကို လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ လူငယ္တေယာက္။ က်မနဲ႔က ၿမိဳ႕မွာတုန္းက ျမင္ဖူးေပမဲ့ စကားမေျပာဖူး ဘူး။ ေတာထဲေရာက္မွ တၿမိဳ႕တည္းသားခ်င္းမို႔ စကားေျပာမိရာက သူ႔ရဲ႕႐ိုးသားမႈနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ကိုသေဘာက်ၿပီး ခင္မင္ သြားခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္။ ဒီအျဖစ္ အပ်က္ေတြ စျဖစ္ခ်ိန္က သင္းသင္း၊ နန္းေစာ၊ ရန္ေအာင္နဲ႔ က်မတို႔က ေကအိုင္ ေအ ေဆးသင္တန္းေက်ာင္း တက္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္၊ သင္တန္းသားေတြကို တရား၀င္သြားလာခြင့္ ပိတ္ထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိုင္းေထာင္ထား တဲ့ လမ္းၾကားေတြကေနတဆင့္ (ကိုအိုက္လွ်ံ အဲဒီလိုခိုးျပန္တုန္းက မိုင္းထိဖူးတဲ့လမ္း) ကေန တပ္ကို ခိုးျပန္ လို႔ ရတယ္။

ရန္ေအာင္ကို ေဆးသင္တန္းမွာ လာဖမ္းတဲ့အခ်ိန္တုန္းက က်မ အဲဒီလိုခိုးျပန္ၿပီး လက္ရွိအာဏာရွိေနဆဲ ဥကၠ႒ ကိုထြန္း ေအာင္ေက်ာ္ကို သြားေတြ႔ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ဗန္းေမာ္ခ႐ိုင္မွဴး ကိုညီညီေက်ာ္လည္း ရွိတယ္။ အတြင္းေရးမွဴး ကိုေအာင္ႏိုင္ က အခန္းထဲမွာ လဲွေနတယ္။ က်မက ရန္ေအာင္ ဒီေလာက္႐ိုးသားျဖဴစင္တာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေျပာေတာ့ ဥကၠ႒ ကိုထြန္း ေအာင္ေက်ာ္ ေရာ ခ႐ိုင္မွဴး ကိုညီညီေက်ာ္ကပါ ရန္ေအာင္က ဟုတ္တယ္။ ေသခ်ာတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာတုန္းက ငါတို႔ေနာက္ လိုက္ရင္ သူဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေလာက္ရတယ္ လို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး က်မကိုျပန္ေျဖခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခန္း ထဲမွာလွဲေနတဲ့ ကိုေအာင္ႏိုင္က ၀င္ၿပီး “ဟုတ္လား က်ေနာ့္ေနာက္လိုက္ရင္ေကာ သူ ဘယ္ေလာက္ရသလဲဗ်ာ” လို႔ ၀င္ ေမးခဲ့တယ္။

ကိုယ္ခိုင္းခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ကို ကိုယ္အာဏာ လက္ရွိရွိေနဆဲအခ်ိန္မွာ ကာကြယ္မေပးခဲ့ဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ သူတို႔ကိုယ္ တိုင္ ႐ိုက္စစ္တာမခံရေသးဘဲနဲ႔ “ဟုတ္တယ္” လို႔ အဲဒီအခ်ိန္က ေျဖခဲ့သလဲဆိုတာကို မႏၲေလးမွာ လက္ရွိရွိေနတဲ့ ဗန္း ေမာ္ခ႐ိုင္မွဴးလုပ္ခဲ့တဲ့ ကိုညီညီေက်ာ္ကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး အခ်က္အလက္ အမွန္ေတြ ျဖည့္ေရးႏိုင္ဖို႔ ေမးၾကည့္ေပးပါ။ ရန္ ေအာင္ဟာ ကိုညီညီေက်ာ္တို႔ေျပာခဲ့သလို “ဟုတ္တယ္” ဆိုရင္လည္း ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ ကိုညီညီေက်ာ္ တို႔ကို ဆြဲ ထည့္သြားဖို႔ ေမ့ေနမယ္ မထင္ပါဘူး။

ေနာက္တေယာက္က နန္းေစာ၊ နန္းေစာနဲ႔ က်မနဲ႔က ရဲေဘာ္ေတြၾကားမွာပဲ အၿမဲေနထိုင္သြား လာေနတဲ့ သူႏွစ္ေယာက္။ လူႀကီးေတြထက္ က်မတို႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြကို က်မတို႔က ပိုခ်စ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ဆို အသက္ကို ေတာင္ ေပးဖို႔၀င္မေလးေအာင္ တက္ႂကြေနတဲ့ ရဲေမေတြ။ က်မတို႔ လူႀကီးေတြကို က်မတို႔ယံုၾကည္သလို သူတို႔ကလည္း က်မတို႔ကို ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ကိုယ္တိုင္ ေတာင္ထိပ္က သူေနတဲ့တဲမွာပဲ က်မနဲ႔ နန္းေစာကို ပစ္မွတ္ ကို မွန္ေအာင္နဲ႔ ျမန္ေအာင္ အခ်ိန္မွတ္ၿပီး အနီးကပ္ ပစၥတိုပစ္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီအလုပ္မ်ဳိး လုပ္တဲ့ သူေတြဆိုတာ အသက္ရွင္လွ်က္ ျပန္လာစရာအေၾကာင္းလည္း မရွိတာမို႔ မွတ္တမ္း၀င္ဓါတ္ပံုေတြ ပါ ေလ့ က်င့္ခ်ိန္ မွာ ကိုယ္တိုင္႐ိုက္ ေပးခဲ့ေသးတယ္။ ကိုမင္းေဌး ေဖ့ဘုတ္ခ္မွာရွိတဲ့ ပစၥတိုနဲ႔ က်မပံုဟာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ကိုယ္တိုင္ မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ ႐ိုက္ေပးခဲ့တာပါ။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အဓိက လုပ္ရမဲ့အ လုပ္က ျပည္တြင္းကိုျပန္၀င္ၿပီး ရန္သူၾကားမွာ လုပ္ရမဲ့ အထူးလုပ္ငန္းတခု။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မတို႔ ဘာလုပ္မ လဲဆိုတာ နည္းနည္းပါးပါး အရိပ္အေျခနားလည္ေနတဲ့ (၄၀၁) တပ္ရင္းက ရဲေဘာ္ေက်ာ္စြာ၀င္းေမာင္က က်မတို႔အတြက္ စိတ္ပူၿပီး သတိလာေပးတာလည္း ရွိတယ္။ က်မ အဓိ က ေျပာခ်င္တာက က်မတို႔ ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြကို က်မတို႔ရဲေဘာ္ရဲေမေတြ အသက္ေပးရဲတဲ့အထိ သူတို႔ခိုင္းတာလုပ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ယံုၾကည္မႈရွိခဲ့ၾကသလဲ ဆိုတာကိုပါ။

နန္းေစာနဲ႔ သင္းသင္းကို ေဆးသင္တန္းမွာ လာဖမ္းသြားတဲ့အခ်ိန္တုန္းက အဲဒီခိုးလမ္းအတိုင္းျဖတ္ၿပီး ဥကၠ႒ ကိုထြန္း ေအာင္ေက်ာ္ ေနတဲ့တဲကို ေနာက္တႀကိမ္တက္ခဲ့တယ္။ က်မ တက္လာတာကို လွမ္းျမင္တဲ့ ကိုညီညီေက်ာ္က “ဥကၠ႒ ေျပာေနတယ္ မယံုရင္ၾကည့္ေန ခင္ေရႊလႈိင္ တက္လာအံုးမယ္လို႔ အဟုတ္ပဲ”။ အဲဒီအခ်ိန္က အဲဒီတဲမွာ ေက်ာင္းသား ေထာက္လွမ္းေရးထဲမွာပါတဲ့ မႏၲေလးက ကိုသန္းေဇာ္ (လက္ရွိ စစ္အစိုးရရဲ႕အဖမ္းခံရၿပီး ျပန္လြတ္ေျမာက္လာသူ)လည္း ရွိေနတယ္။

နန္းေစာက ေထာက္လွမ္းေရးဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း သူ႔ထြက္ဆိုခ်က္ေတြ လက္မွတ္ထိုးထားေတြရွိတယ္ ဖတ္ ၾကည့္မလားလို႔ ေမးတယ္။ က်မက လူတေယာက္ကို ႐ိုက္စစ္ၿပီး ေမးထားတာေတြအေပၚ မယံုၾကည္ ဘူး။ ႏွစ္ေယာက္ တည္း ေပးေတြ႔ပါလို႔ေျပာေတာ့ ကိုသန္းေဇာ္က “ဟုတ္ရင္ မင္းသူ႔ကို ပါး႐ိုက္မလား” လို႔ ျဖတ္ေမးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေပးေတြ႔လို႔ သူ႔ပါးစပ္က ဟုတ္ပါတယ္လို႔ က်မကိုေျပာခဲ့ရင္ က်မကိုယ္ တိုင္ သတ္ပစ္မယ္လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ေပမဲ့ ေတြ႔ခြင့္မရခဲ့ ဘူး။ အဲဒီေလာက္ထိ က်မ ယံုၾကည္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ရဲေမကို က်မ ယံုၾကည္ေလးစားခဲ့တဲ့ လက္ရွိအာဏာရွိေနဆဲ ဥကၠ႒ ကိုထြန္း ေအာင္ေက်ာ္ ကိုယ္တိုင္က ႐ိုက္စစ္ေနစရာ မလိုပဲနဲ႔ “အဟုတ္ပဲ” လို႔ အေျဖေပးေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။

ကိုထြန္းေအာင္ ေက်ာ္ကို ေမးခြင့္မရေတာ့တဲ့အတြက္ အဲဒီအခ်ိန္က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ အတူရွိေနခဲ့တဲ့ ကိုညီညီေက်ာ္ ပဲ ေက်းဇူးျပဳ ၿပီး ေျဖေပးပါ။
ရဲေဘာ္ ရန္ေအာင္ (မႏၲေလး၊ အသတ္ခံခဲ့ရ) ကို ေဆးသင္တန္းမွာ လာဖမ္းတဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဒါေတြဟာ အထက္ထိ ေရာက္လာႏိုင္တယ္္လို႔ က်မစိတ္ထဲ သံသယ၀င္လာခဲ့ဖူးတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စတင္ အဖမ္းခံရသူေတြက မႏၲ ေလး၊ ရန္ကုန္ကလူေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ အဲဒါကို နန္းေစာ အဖမ္းမခံရခင္မွာ က်မ ေျပာျပခဲ့ဖူးတယ္။ သူသာ အဲဒါေတြကို ျပန္ေျပာခဲ့ရင္ ေဒၚလႈိင္လည္း အဖမ္းခံရမွာ ေသခ်ာတယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ နန္းေစာ က်မကို ျပန္ေျပာဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုသန္းေဇာ္ (ေက်ာင္းသားေထာက္လွမ္းေရး၊ မႏၲေလး၊ အစိုးရေထာင္က်ျပန္လြတ္) ေနာက္ တေခါက္ ေဆး သင္တန္း ကို ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ “ဥကၠ႒ (ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္)နဲ႔ (ကိုေအာင္ႏိုင္) အဖမ္းခံရတယ္လို႔ၾကားရင္ က်မကို မဖမ္း လည္း က်မ လာအဖမ္းခံမယ္” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

ရဲေဘာ္ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အဖမ္းခံထားရတာကို က်မတို႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ မသိခဲ့ဘူး။ ေဆးသင္တန္း ရဲ႕ စားဖို ေဆာင္ထဲမွာ သင္တန္းသားေတြအားလံုး မနက္စာစားေနခ်ိန္မွာ ေကအိုင္ေအ လူႀကီးတခ်ဳိ႕နဲ႔ ထိစပ္မႈရွိတဲ့ ေကအိုင္ေအ ရဲေမတေယာက္က က်မနားလာထိုင္ၿပီး “နင္တို႔ ဥကၠ႒ကို ဖမ္းလိုက္ၿပီ နင္တို႔သိ လား” လို႔ တိုးတိုးေလး လာေမးတယ္။ က်မ ထမင္းဆက္စားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ မ်က္ရည္ေတြပဲ က်လာတာနဲ႔ အေဆာင္ေပၚ ျပန္တက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က အ လုပ္လုပ္တဲ့ရက္ျဖစ္လို႔ ရဲေမအငယ္ေတြ ေတာထဲကို ထင္းခုတ္ ၀ါးခုတ္သြားၾကတဲ့အခါ ငိုေနတဲ့က်မကို ခ်န္ထားခဲ့ၾက တယ္။ ေဆးသင္တန္းကိုလည္း က်မ စိတ္မ ၀င္စားေတာ့ဘူး။ သူတို႔သြားတာနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း အေဆာင္ေနာက္က ေတာ လမ္းအတိုင္း ဆင္းခဲ့ၿပီး ျဖတ္ လမ္းကေန ေက်ာင္းသားတပ္ကို လာခဲ့တယ္။

“ေထာက္လွမ္းေရး႐ံုး” ကိုသြားဖို႔ စခန္း႐ံုးမွာ အေၾကာင္းၾကားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ စခန္းမွဴးက ရဲေဘာ္ ဆရာထိန္ (ဗန္း ေမာ္၊ လက္ရွိ ခ်င္းမိုင္) သူက ငိုထားတဲ့က်မ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး ဘာမွမေမးဘူး။ ရဲေဘာ္ ျမင့္ေဇာ္ဦး (တိုက္ပြဲက်) ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းခဲ့တယ္။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်ာေဟာကို ျဖတ္တဲ့အခ်ိန္ မွာ အဲဒီမွာ အေစာင့္က်ေနတဲ့ ဒူဝါး လွဆိုင္း (ျမစ္ႀကီးနား၊ ေနာက္တန္းမွဴး) ထြက္လာၿပီး “ဘယ္သြားမလို႔ လဲ” ေမးတယ္၊ “ေထာက္လွမ္းေရး႐ံုးကို သြားမလို႔” ဆိုေတာ့ “အဲဒီမွာ အခု အလုပ္လုပ္ေနတယ္ သြားလို႔မရ ဘူး၊ သြားခ်င္ရင္ ေဆးခန္းမွာ CS (ရဲေဘာ္သံေခ်ာင္း) နဲ႔ GS (ရဲေဘာ္ ေအာင္ႏိုင္) ရွိတယ္” လို႔ ေျပာရင္း

တလက္စတည္း “CS နဲ႔ GS ဒီမွာ ခင္ေရႊလႈိင္ လာေနတယ္” လို႔ ေအာ္ေျပာေပးခဲ့တယ္၊ လက္ခ်ာေဟာ ေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ ေဆးခန္းကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။
ေဆးခန္းထဲကို ၀င္လိုက္တာနဲ႔ က်မ ဘာမွမေျပာရေသးခင္ ငိုထားတဲ့က်မ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး CS သံေခ်ာင္းက “ခင္ေရႊ လႈိင္ ဥကၠ႒ တေယာက္ကိုဖမ္းဖို႔ဆိုတာ ၉၀% မေသခ်ာပဲနဲ႔ ငါတို႔မလုပ္ရဲဘူး။ မင္းတို႔ ဥကၠ႒ကေတာင္ ဒီလိုလားဆိုၿပီး မ ဟာမိတ္ယံုၾကည္မႈ အပ်က္ခံၿပီးလုပ္ရတာ။ ခင္ေမာင္ေဇာ္ (မႏၲေလး၊ အရာရွိရိပ္သာမွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ အဖမ္းခံရၿပီး ျပန္ လြတ္) ဆိုၾကည့္စမ္း ငါဘယ္ေလာက္ ယံုၾကည္ခဲ့သလဲ စစ္႐ံုးကိုကိုင္ခိုင္းထားတာ ဒီေကာင္က“ဒလမ” ျဖစ္ေနတယ္။ ေၾကာင္ (ေက်ာ္ႏိုင္ဦး) သာယာ၀တီ၊ အရာရွိရိပ္ သာမွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ အဖမ္းခံရၿပီး ျပန္လြတ္) ဆိုလည္း GS က ယံုၾကည္ လို႔ သူ႔နားမွာေတာင္ ေခၚထား ခဲ့ တာပဲ” ေျပာရင္းနဲ႔ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ က်မ မ်က္လံုးကို သူသတိထား မိၿပီး “မင္းက ငါေျပာ ရင္ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး၊ GS ခင္ဗ်ာ့ပဲ ရွင္းျပလိုက္ပါ” လို႔ ေျပာၿပီး ေဆးခန္းထဲက ထြက္သြားတယ္။

ကိုေအာင္ႏိုင္ က “ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မင္းတက္ေနတဲ့ ေဆးသင္တန္းကိုပဲ ၿပီးေအာင္လုပ္ပါ။ ငါ့ကိုဖမ္းခဲ့ရင္လည္း ငါေတာ့ အသားအနာမခံဘူး။ ဟုတ္တယ္လို႔ ေျဖမွာပဲ။ မင္းလည္း မင္းအလွည့္ေရာက္ လာခဲ့ရင္သာ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္မလဲ အသင့္ျပင္ထားပါတဲ့” က်မ ဘာဆက္ေျပာစရာ က်န္ပါေသးလဲ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မ နားလည္လိုက္တာက ရန္သူ႔သူလွ်ဳိေတြဟာ ယူဂ်ီလမ္းေၾကာင္းကတဆင့္ ၀င္လာခဲ့ သူေတြ ျဖစ္တဲ့အ တြက္ ယူဂ်ီလမ္းေၾကာင္းမွာရွိေနၾကတဲ့ က်မ အပါအ၀င္ အားလံုးကို မယံုသကၤာျဖစ္ေန တယ္ဆိုတာေလာက္ ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ တရက္၊ ေဆးသင္တန္း လက္ခ်ာေဟာမွာ စာသင္ေနတုန္း ဧည့္သည္ လာ တယ္ဆိုၿပီး သင္တန္းႀကီးၾကပ္က လာေခၚခဲ့ တယ္။ ေဆးသင္တန္းမွာ လာဖမ္းရင္လည္း ဒီပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ပဲ ေခၚ ထုတ္သြားတတ္တာမို႔ က်န္ခဲ့တဲ့လူေတြက က်မကိုဖမ္းသြား တယ္လို႔ပဲ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။

က်မတို႔ေနတဲ့အေဆာင္ေရွ႕မွာေတာ့ က်မတက္လာတာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုသန္းေဇာ္နဲ႔ ဒူ၀ါလွဆိုင္း။ က်မေရာက္တာနဲ႔ “ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး၊ ေဆးသင္တန္းမွာ စိတ္၀င္စားမႈလည္းမရွိ အမွတ္ေတြလည္း က်လာ တယ္ ေျပာလို႔လာေတြ႔တာ၊ သင္တန္းသားေတြ (ေက်ာင္းသားတပ္မွ ရဲေဘာ္တပ္စိပ္ႏွစ္စိပ္၊ ရဲေမတပ္စိပ္ႏွစ္ စိပ္) အတြက္ လည္း တျခားလိုအပ္တာေတြ ဘာေတြရွိရင္လည္း ေျပာဖို႔” တဲ့။ ဒါဟာ က်မကို အကဲစမ္းေန တာ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ က်မနားလည္ပါတယ္။
က်မ ေဆးသင္တန္းမွာရွိေနတဲ့အခ်ိန္ ရဲေဘာ္ျမေဇာ္ (ခ) ၀သုန္ (ပုလိပ္ၿမိဳ႕၊ လက္ရွိအေမရိက၊ ေတာ နဲ႔ၿမိဳ႕ ဆက္သြယ္ရတဲ့ ရဲေဘာ္တပိုင္း ယူဂ်ီတပိုင္း) အရက္မွဴးၿပီး ေရာက္လာတယ္၊ “က်ေနာ္ ကိုႀကီး (ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္) ကို ထိုးခဲ့႐ိုက္ခဲ့ တယ္” လို႔ေျပာၿပီးငိုတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ကိုႀကီးက ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ္ သူလြတ္လိုက္လို႔ သူ႔အိမ္ကိုသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ အ၀ိုင္းခံခဲ့ရတယ္။ မနည္းအသက္လြတ္ေအာင္ ေျပးခဲ့ရတာ၊ မႏၲေလး တီတီစီေက်ာင္းထဲက ျမက္႐ိုင္းေတြၾကား မွာ ျမက္ရိတ္ သမားအေယာင္ေဆာင္ၿပီး ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ ေအာင္းေနခဲ့ရေသးတယ္” လို႔ ဆက္ေျပာတယ္။ က်မ က “သူ ဟုတ္တယ္ဆိုရင္လည္း သူ႔ဘာသာ သူခံလိမ့္မယ္။ မင္းၾကားထဲက ဘာမွ သြားထိုးစရာ အေၾကာင္း မရွိဘူး” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

တခါတေလ သူက ေက်ာင္းသား ေထာက္လွမ္းေရး႐ံုးကလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ က်မကိုစကားေတြ လာ အစ္ေအာက္ေနတာ ရွိတယ္။ ရင္းႏွီးေနတဲ့ သူေတြျဖစ္လို႔ “မင္းငါ့ကို စကားေတြ လာအစ္ေအာက္ေနတာ ငါမသိဘူးမ်ား မွတ္ေနလား” ဆိုၿပီး ေျဗာင္ေျပာလြတ္ေတာ့ ရယ္ေနတယ္။ က်မ ေဆးခန္းမွာ တာ၀န္က်ေန တုန္းက သူ တကိုယ္လံုးတုန္ၿပီး ငွက္ဖ်ားထေနလို႔ ေဆးခန္းလာျပတယ္။ ေဆးထိုးေပးရင္း အဲဒီကိစၥနဲ႔ စကား ထမ်ားတယ္၊ “ဟုတ္လို႔ မွန္လို႔လုပ္တာ၊ မဟုတ္ရင္ ႀကိဳးစင္ တက္မယ္” ေျပာၿပီး ေဆးေတာင္မယူေတာ့ဘူး၊ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ ထြက္သြားတယ္။ က်မကလည္း “ေအး မင္းတို႔ ႀကိဳး စင္တက္မယ့္အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ၾကည့္ေန မယ္လို႔” ေျပာခဲ့တယ္၊ အိႏိၵယဘက္မွာျပန္ေတြ႔ေတာ့ အဲဒီလိုမလုပ္ရင္ က်ေနာ္ လည္း ပါႏိုင္လို႔တဲ့။ ကဲ ႀကိဳးစင္ တက္မယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းမ်ား ထြက္လာၿပီး ရွင္းၾကပါ။

ေဆးသင္တန္းတက္ေနခ်ိန္မွာပဲ ေနာင္ရာပါရြာေလးကို ခြၿပီးစီးေနတဲ့ ေတာင္က်ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းက တေခ်ာင္းတည္း ေပါင္းၿပီး တိုက္စားသြားလို႔ လူေတြအမ်ားႀကီး ေသေၾကပ်က္စီးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီထဲမွာ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ (၈) ေယာက္လည္း ပါသြားခဲ့တဲ့အတြက္ သူတို႔အတြက္ အမွတ္တရမွတ္ တိုင္ေလး အဲဒီေနရာမွာ စိုက္ထူခဲ့ၾကတယ္။ တ ေယာက္ကေတာ့ သဲေတြႏုန္းေတြထဲမွာ ကိုယ္တပိုင္းနစ္ၿပီး သတိလစ္ေနတာျပန္ေတြ႔ခဲ့တယ္၊ အသက္ရွင္ခဲ့ေပမဲ့ ေျခ ေထာက္တဘက္ မသန္ေတာ့ဘူး။

ရဲေဘာ္တေယာက္ကေတာ့ ဆန္ထမ္းရင္း ႀကိဳးတံတားေပၚက ျပဳတ္က်ေသဆံုးခဲ့ရ တယ္။ ရြာသားေတြကို လိြဳင္ဆာဘက္မွာ ေျပာင္းေရႊ႕ေနရာခ်ထားတာကို ေဆးသင္တန္းသားေတြသြားကူၿပီး ဒူးေလာက္ နစ္တဲ့ ရြံ႕ေတြႏြံေတြထဲမွာ နာရီ၀က္ေလာက္သြားရတဲ့ ေတာထဲက ၀ါးေတြ၊ တိုင္ေတြကို ထမ္းသယ္ရင္း အေဆာက္ အဦ ေတြ ျပန္ေဆာက္ေပးၾကရတယ္။ အဲဒီ လိြဳင္ဆာဆိုတဲ့ ရြာေလးဟာ နအဖဂိတ္ေတြနဲ႔ တနာရီေတာင္ မေ၀းေတာ့ပါဘူး။ ထြက္ေျပးခ်င္ရင္ ေျပးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ မစဥ္းစားခဲ့ဘူး ရင္ဆိုင္ဖို႔သာ ျပင္ထား ခဲ့တယ္။

က်မေဆးသင္တန္းၿပီးလို႔ တပ္ကိုျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အရင္က က်မကို ခင္ခဲ့တဲ့ မေဘဘီ (မိုးညႇင္း)၊ မႏွင္းေမ (မိုးညႇင္း) တို႔ဟာ က်မကို မေခၚမေျပာႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ရန္သူတေယာက္လို သေဘာထားဆက္ဆံလာတယ္။ အစကတည္းက သိပ္အတြဲ မျဖစ္ခဲ့တဲ့ တျခားရဲေမအႀကီးတခ်ဳိ႕ကေတာ့ သူတို႔ပါအဆစ္ပါသြား မွာ ေၾကာက္ တယ္ထင္ပါရဲ႕ က်မနဲ႔ စကားမ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ကြင္းေနၾကတယ္။ က်မအနားမွာေတာ့ နဂိုကတည္းက က်မကို ခင္မင္ေနတဲ့ ရဲေမအငယ္ေတြပါပဲ။

တခါကေတာ့ ေထာက္လွန္းေရး႐ုံးက လာေခၚလို႔ လိုက္သြားရတယ္။ အထဲကိုေရာက္ေတာ့ ကိုသန္းေဇာ္က “ဘာမွ မ ဟုတ္ပါဘူး ငါတို႔စစ္တာကို မင္းၾကည့္ခ်င္ရင္ ၾကည့္ရေအာင္” တဲ့။ မ်က္လႊာေလးေတြခ်ၿပီး ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထိုင္ေန သူ သံုးေယာက္က ရဲေဘာ္ရန္ေအာင္၊ မခင္ခ်ဳိဦး၊ သင္းသင္း၊ မ်က္လံုးခ်င္း စံုၾကည့္မိရင္ က်မအတြက္ အႏၲရာယ္ရွိႏိုင္တာ ကို သူတို႔သိေနလို႔ ထင္ပါတယ္။ တခ်က္မွ က်မကို မၾကည့္ ၾကဘူး။ က်မေရွ႕မွာမို႔ ဘာမွထူးထူးျခားျခား ေမးျမန္းေနတာ မ်ဳိး မရွိပါဘူး။ ဒါလည္း က်မကို အကဲစမ္းေန တယ္ဆိုတာ သိေနတဲ့ က်မက “အဲဒီအထဲမွာ က်မေကာ မပါဘူးလားလို႔” တမင္ဘုေတာၿပီး ၀င္ေမးခဲ့တယ္၊ သံုးေယာက္စလံုး “မပါပါဘူး” လို႔ ၿပိဳင္တူ ေျဖခဲ့ၾကတယ္။ ျပန္ခါနီးမွာ ကိုသန္းေဇာ္က “မင္း သတၱိရွိတယ္ဆို တာကိုေတာ့ ေဇာ္ဦး (တိုက္ပြဲက်ဆံုး၊ ေရွ႕တန္းထြက္စဥ္က က်မရဲ႕တပ္စိပ္မွဴး) ေျပာဖူးတယ္” တဲ့။
ဘယ္တုန္းကမွ က်မကို အဖမ္းခံထားရတဲ့ဘက္မွာ တာ၀န္မခ်ေပးခဲ့ဘူး။ အမ်ဳိးသမီးေတြအတြက္ ဘယ္ရဲေမေတြကို အ ေစာင့္ခ်ထားတယ္ဆိုတာလည္း က်မ မသိဘူး။ ေဆးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့တာ၀န္ ကိုေတာ့ ေဆးတာ၀န္ခံ ရဲေမ အန္ရမ္တီး (မိုးေကာင္း) နဲ႔ ေဆးဆရာမ တင္စန္းဦး (မိုးညႇင္း) ပဲ တာ၀န္ယူ ခဲ့တယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ မအဂၤါကို စစ္ေဆးခဲ့သူက ေဆးတာ၀န္ခံ ဆရာမ အန္ရမ္တီး ပါ။
စစ္ခဲ့တာကိုပဲေျပာၿပီး ဘယ္သူစစ္တာလဲ ထည့္မေျပာေတာ့ လုပ္ခဲ့သူေတြကပဲ တဏွာ႐ူးလို႔ လုပ္ခဲ့သလို ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေစပါတယ္။ တခါေတာ့ က်မကို ေက်ာင္းသားေထာက္လွမ္းေရးထဲက ေက်ာ္ထင္ဦး (အထဲျပန္၀င္ေသဆံုး) လာေခၚလို႔ လိုက္သြားရတယ္။ အဖမ္းခံထားရတဲ့ လူေတြကိုထားတဲ့ ေဟာႀကီး ရဲ႕ ေဘးအျပင္ဘက္ ထိုင္ခံုေတြလုပ္ထားတဲ့ေနရာမွာ ရဲေဘာ္ထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ အဖမ္းခံထားရ တဲ့ရဲေဘာ္ တစု ေနပူဆာလံု ရင္း စကားေျပာေနၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္။ က်မကိုၾကည့္လိုက္တဲ့ မ်က္လံုးရဲ႕ အဓိပၸါယ္၊ ၿပံဳးလိုက္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကို မေမ့ပါ ဘူး။ က်မ ဘယ္လိုရဲေမလဲဆိုတာ သိတဲ့လူထဲမွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ လည္း ပါပါတယ္။ အထဲမွာ ဖ်ားနာေနတဲ့ ရဲေဘာ္ တခ်ဳိ႕ကို ေဆးထိုး၊ ေဆးေပးခဲ့တယ္။ မဖ်ားနာတဲ့ လူေတြ အတြက္ က်မလက္ထဲမွာေပးစရာက ငါးႀကီးဆီပဲရွိတာမို႔ သူတို႔ ေတာင္းေတာင္း မေတာင္းေတာင္း အားလံုးရဲ႕ လက္ထဲထည့္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါလည္း အကဲစမ္းခ်က္ တခုပါပဲ။

ေက်ာင္းသားေထာက္လွမ္းေရးထဲမွာပါတဲ့ ရဲေဘာ္ေအာင္စိုးျမင့္က က်မကို ယူဂ်ီလမ္းေၾကာင္းမွာ သံုးခဲ့တဲ့ တက်ပ္တန္ ေငြစကၠဴေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေမးခဲ့တာရွိတယ္။ “သိခ်င္ရင္ ဥကၠ႒ ကိုေအာင္ႏိုင္ကိုေမးၾကည့္၊ သူ ခိုင္းခဲ့တာ” လို႔ေျဖေတာ့ “မင္းကလည္း အလာႀကီးပါလား” တဲ့။ အမွန္က ကိုေအာင္ႏိုင္နဲ႔ က်မနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ မပါတ္သက္ပါဘူး။ က်မ တမင္ဘုေတာ ၿပီး ေျဖခဲ့တာ။ ရင္းမွဴး သိုက္ထြန္းဦးဆိုရင္လည္း က်မလိုပဲ သံသယနဲ႔ အၾကည့္ခံရတဲ့ထဲမွာ ပါပါတယ္၊ “ငါ့ကို ဒီလိုမဆက္ ဆံနဲ႔ ဖမ္းခ်င္ရင္ တခါတည္းဖမ္းလိုက္” လို႔ အရက္မူး ၿပီး ေပါက္ကြဲေအာ္ခဲ့တဲ့အထိ။
မယံုၾကည္တာကို က်မခံစားရကတည္းက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လုပ္ရင္ ယံုၾကည္ေအာင္လုပ္ျပသ လို ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ မ ေကာင္းတာေတြ ဘဲ့တိုက္ လုပ္ခဲ့တာရွိတယ္။ (ဒါကိုေတာ့ မေရးေတာ့ဘူး မိသားစု ၀င္ေတြ စိတ္မေကာင္းမွာစိုးလို႔) မယံု ၾကည္ပဲနဲ႔ ေဆးလာထိုးခိုင္းတဲ့ လူႀကီးေတြရွိရင္ ေဆး ထိုးသတ္ မယ္ လို႔ ေျပာခဲ့တာေတြရွိတယ္။ လူႀကီးေရာ ရဲေဘာ္ေတြ ေရာ တေယာက္မက်န္ ငါးကန္တူးရမယ္ဆိုရင္လည္း မသြားလို႔ CS သံေခ်ာင္းက ရဲေဘာ္သက္လင္း (ေက်ာင္းသား ေထာက္လွမ္းေရး၊ ဗန္းေမာ္) ကို လာေခၚခိုင္း တယ္။ “ေဒၚလႈိင္ မပါရင္ က်ေနာ့္ကို ျပန္မလာနဲ႔လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ လာပါ” လို႔ အတင္းေခၚခဲ့ေပမဲ့ “မလိုက္ ဘူးႀကိဳက္တာလုပ္” ဆိုၿပီး ဇြတ္ေပေနတာမ်ဳိးေတြလည္း ရွိတယ္။

ဒါေတြျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ေရွ႕တန္းကျပန္ေရာက္လာတဲ့ ခ႐ိုင္မွဴး ကိုစိန္ေအးကလည္း (မိုးညႇင္း၊ ကိုသန္းေဇာ္ နဲ႔အတူ စစ္အ စိုးရ အဖမ္းခံ၊ ေထာင္က် ျပန္လြတ္) က ကိုမ်ဳိး၀င္းတို႔ ေရွ႕တန္းထြက္ဖို႔ ျပင္ေန ခ်ိန္ ေက်ာင္း သားေထာက္လွမ္းေရး႐ံုးထဲမွာ က်မကို ေျပာခဲ့တာရွိတယ္။ “မင္းက အကုန္လံုးေျပာ စရာမရွိ ဘူး။ ေကာင္း တယ္။ တခုေလးပဲ မွားေနတယ္” တဲ့၊ “အဲဒီ မွား ေနတဲ့တခု က ဘာလဲ” လို႔ က်မ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေမးေတာ့ ျပန္ မေျဖခဲ့ဘူး။

ေလ့က်င့္မြမ္းမံ သင္တန္းေတြ ျပန္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ သင္တန္းတက္ေနရင္း တညေနမွာ ဖ်ားနာျခင္း လံုး၀မရွိ ဘဲ အ ေကာင္းႀကီးကေန တကိုယ္လံုး ေညာင္းကိုက္ၿပီး အန္တာနဲ႔ ၀မ္းေလ်ာတာနဲ႔ တၿပိဳင္တည္းျဖစ္ၿပီး သတိ လစ္သြားတယ္။ သတိရလာေတာ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္ လက္ႏွစ္ဘက္စလံုးမွာ ပုလင္းႀကီးေတြ ခ်ိတ္ထား တယ္။ ေျခသည္းေတြ လက္ သည္းေတြ အားလံုး ပုတ္ကုန္တယ္။ လူကအ႐ိုးေပၚအရည္တင္ပဲ က်န္ တယ္။ ေဆး႐ံုကဆရာ၀န္ေတြလည္း ဒါမ်ဳိးလကၡ ဏာ တခါမွမေတြ႔ဖူးဘူးတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရင္းမွဴးသိုက္ထြန္း ဦး နဲ႔ ရဲေဘာ္ျမေဇာ္ ေရာက္လာၿပီး သတင္းေမးတယ္။ “ေဆးေသာက္တယ္ဆို” တဲ့၊ “ေဆး႐ံုတက္ေနပါတယ္ ဆိုမွ ေဆးေသာက္တာေပါ့” လို႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေျဖမိေတာ့၊ “အဲဒီေဆးကို ေျပာတာ မဟုတ္ ဘူး။ ေဆးျဖဳတ္ခ်တယ္ ၾကားလို႔” တဲ့၊ ကဲ ကာယကံရွင္က အခုမွသတိရလာခါစ ေက်ာင္း သားတပ္မွာေတာ့ “ဖမ္းေတာ့မယ္မွန္း သိလို႔ ေဆးျဖဳတ္ခ်တယ္” ဆိုတဲ့ သတင္းက ျပန္႔ေနၿပီ။ ဘယ္သူေတြက ဒါေတြ ကို ျဖန္႔ေနၾက တာလဲ။ ဘယ္သူ႔ကို သြားရွင္းျပ ရမွာလဲ။
ဒါေတြအားလံုးျဖစ္ပ်က္ၿပီး တပ္ထဲမွာ ေနခ်င္စိတ္္ကုန္သြားလို႔ (၁၉၉၂ ၉၃) ဗဟိုနဲ႔ (၁၇) ရက္ေလာက္ ေမ ခ ေမလိခ၊ ခ်ီ ေဖြေလာေခါင္ကားလမ္းကို ျဖတ္ၿပီးသြားရတဲ့ တပ္မဟာ(၁)နယ္ေျမ အင္ဂြန္းလရြာကေလး မွာ ေက်ာင္းဆရာမသြားလုပ္ဖို႔ က်မနဲ႔ အန္တီေအး (မႏၲေလးမွာ အဖမ္းခံခဲ့ရတဲ့ ေတာထဲကေန ကိုမ်ဳိး၀င္း ျပန္လြတ္တဲ့ ယူဂ်ီ မမူရဲ႕ညီမ ရဲေမ မခင္မာ ေအး) ကိုသံေခ်ာင္းဆီ သြားခြင့္ေတာင္းတုန္းက သူက က်မသြား မွာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး “ငါ မင္းကိုယံုတာပဲ မင္းက ေဆးျဖဳတ္လိုက္တာကိုး” တဲ့။ ကိုသံေခ်ာင္းဆိုတဲ့လူက အဲဒီလိုလူမ်ဳိး။
ေၾကာင္ (ခ) ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦးကို ဖမ္းတဲ့အခ်ိန္တုန္းကလည္း ကိုသံေခ်ာင္းက ေက်ာင္းသားေထာက္ လွမ္းေရးေတြကို “ငါ့ ေၾကာင္ေလးေတာ့ ဟုတ္မယ္ မထင္ပါဘူးကြာ မင္းတို႔ၾကည့္လည္း လုပ္ပါအံုး” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ အဖမ္းခံထားရတဲ့ ေၾကာင္ကိုလည္း “မင္း ငါတို႔ကို ထမင္းခ်က္ေကၽြးခဲ့တာပဲ ဘာလို႔ အဆိပ္ခပ္ မသတ္ခဲ့တာလဲလို႔ သြားေမးေသးတယ္” အဲဒီေတာ့ ေၾကာင္က ျပန္ေျဖခဲ့တယ္ “က်ေနာ္ CS ကို ခ်စ္လို႔” တဲ့။

အက်ယ္ခ်ဳပ္ကေန လြတ္လာတဲ့ ေၾကာင္ (ခ) ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး (သာယာ၀တီ၊ လက္ရွိေထာင္က်ေနတဲ့ ကိုသံေခ်ာင္းကို ကူ ညီေပးေနသူ) အေဆာင္ေရွ႕မွာ က်မကို လာေျပာခဲ့တာ ရွိတယ္။ “မင္းကို မ်က္ျမင္ သက္ေသအျဖစ္ ခ်န္ထားႏိုင္ဖို႔ အား လံုးက ၀ိုင္းကာထားၾကတယ္။ (ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုသန္းေဇာ္ေျပာျပတာက မင္း အဲလို ေျဗာင္ေျပာ ေျဗာင္ဖိုက္ ေနတာေတြ က မင္းကို ကယ္သြားတာတဲ့) ကိုေအာင္ႏိုင္ကလည္း မေသခ်ာဘူး။ သူ႔ရဲ႕ပစၥတို အသိမ္းခံထားရတယ္။ ငါ သူ႔ကို စိတ္မခ် လို႔ ထြက္မေျပးေသးတာ” တဲ့၊ သူေျပး ခါနီးအခ်ိန္ ေကအိုင္ေအ အပစ္အခတ္ရပ္ၿပီး (၁၉၉၄ ၉၅) မွာ “ငါ မနက္ျဖန္ဆို ဒိုး ၿပီ” လို႔ က်မ လိုက္ခ်င္ လည္းလိုက္လို႔ရေအာင္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ အသိလာေပးခဲ့တယ္။

အခုေနျပန္စဥ္းစားရင္ အဲဒီအခ်ိန္က သတိလစ္ၿပီးေဆး႐ံုေရာက္သြားတာ အဆိပ္မ်ားမိခဲ့သလားလို႔ေတာင္ သံသယျဖစ္ လာတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ခဲ့တာဟာ က်မအတြက္အေကာင္းလား အဆိုးလား က်မ မသိဘူး။ (၁၉၉၂) ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၂) ရက္၊ ေလ့က်င့္မြန္းမံသင္တန္းက ရဲေဘာ္ ရဲေမေတြကို ဘြန္လြန္းဘက္ တရက္ခရီးလြတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တန္း မွာ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ ရဲေမေဆာင္မွာ ေနမေကာင္းလို႔ သင္တန္းကထြက္ခဲ့တဲ့ က်မနဲ႔ က်မကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ရဲေမ ဂ်ဴးဂ်ဴး (ခ) မာမာထြန္း (မိုးေကာင္း၊ ေနာင္မွာ ကိုသံေခ်ာင္းဇနီးျဖစ္လာသူ) ႏွစ္ေယာက္ ပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အတြင္းေရးမွဴး ကိုေအာင္ႏိုင္နဲ႔ ကိုယ္ရံေတာ္ က်ားေလး (ခ) ရဲေဘာ္ေအာင္စိုး ေရွ႕တန္းသြားသ လို ၀တ္စံုအျပည့္နဲ႔ ေရာက္လာၿပီး “ခရာမႈတ္သံ မၾကားဖူးလား” လို႔ေမးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက “မၾကားဖူး ဘာျဖစ္လို႔ လဲ” ျပန္ေမးေတာ့ မေျဖဘဲ ျပန္ထြက္သြားတယ္။

ခဏေနေတာ့ အာဆန္ကုန္းဘက္ တက္သြားတဲ့ လူတန္းရွည္ႀကီးကို က်မတို႔ေနတဲ့ ရဲေမေဆာင္ကေန လွမ္းျမင္လိုက္ ေတာ့ “မဂ်ဴး အဲဒါ ဘာလုပ္တာလဲ” လို႔ က်မေမးၾကည့္ေတာ့ “သတ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္” တဲ့၊ က်မက သူ႔ကို “သြားၾကည့္ မယ္ လိုက္မလား” လို႔ ေမးေတာ့ “မလိုက္ခ်င္ဘူး” တဲ့၊ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါသိကို သိေနရမယ္” ဆိုတဲ့စိတ္က က်မကို အၿမဲ တြန္းအား ေပးေနခဲ့တယ္။
က်မ သူတို႔ရွိတဲ့ေနရာ ကုန္းေပၚကိုေရာက္ေတာ့ ကိုသံေခ်ာင္းက “ဟာ မင္းၾကည့္ရဲမွာ မဟုတ္ ဘူး။ ျပန္ျပန္ လို႔ေျပာတယ္။ က်မက ရပါတယ္လို႔ ေျပာရင္း သူတို႔နားမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ တန္းစီလ်က္ရွိေနတဲ့ အသတ္ ခံရမဲ့လူ (၁၅) ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို က်မၾကည့္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ တူးထားၿပီးသားတြင္းေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာ အားလံုးကတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔။ တေယာက္ စီကို ဟုတ္သလား ထပ္ေမးေတာ့ ခြဲမွဴးသာဓု (မိုးေကာင္း) တေယာက္ပဲ သူဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘမဲ့မို႔ ရဲရိပ္သာ က ေခၚယူေမြးစားခဲ့တယ္။ ဒီကိုတာ၀န္နဲ႔ လြတ္ လိုက္တာ ဟုတ္ေပမဲ့ ဒီေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြကို သံ ေယာဇဥ္တြယ္သြားလို႔ သူ႔ကိုခိုင္းခဲ့ တာေတြ ဘာတခုမွ မလုပ္ခဲ့ပါဖူးလို႔ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ရွင္းျပတာကလြဲရင္ အားလံုးက “ဟုတ္ပါတယ္” လို႔ပဲ ၀န္ခံခဲ့ၾကတယ္။

အသတ္ခံရတဲ့ အထဲမွာပါတဲ့ မခင္ခ်ဳိဦး (ရန္ကုန္) ဟာ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္၊ တိုက္ပိတ္ (ခ) သန္းထြန္းစိုးနဲ႔ အတူလာခဲ့ သူတဦး ျဖစ္သလို၊ ေတာထဲလာခဲ့တဲ့လမ္းမွာပဲ တိုက္ပိတ္နဲ႔အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တဲ့ တိုက္ပိတ္ ရဲ႕အမ်ဳိးသမီးလည္းျဖစ္ပါတယ္။ က်မ ေျမာက္ပိုင္းေရာက္စက က်မနဲ႔စားအတူ အိပ္အတူျဖစ္ေအာင္ ခင္မင္ သြားတဲ့သူတဦး ျဖစ္သလို သူ႔မွာရွိေနတဲ့ ပဲပုတ္ ေျခာက္ေလးေတြ မီးကင္ၿပီး က်မကို သုတ္ေကၽြးတတ္ တယ္။ ျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ မခင္ခ်ဳိဦးဟာ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္နဲ႔ အတူလာခဲ့ေပမဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူ တြဲၿပီး ေနထိုင္စားေသာက္ သြားလာဆက္ဆံတာမ်ဳိးေတြ က်မ တခါမွ မျမင္ခဲ့ဖူး တာကို သတိထားမိ လာ တယ္။ မခင္ခ်ဳိဦးက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ျမန္မာစာေက်ာင္းသူလို႔ ေျပာခဲ့ေပမဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ရဲ႕အေန အထားကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူဘာမွမသိဘူး ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ သူရဲ႕ေနပံုထိုင္ပံုေတြအရ ေက်ာင္းသားေထာက္ လွမ္းေရးဘက္က သူ႔ကို မေကာင္းတဲ့မိန္းမသေဘာ ယူဆထားတာကို ၾကားခဲ့ရတယ္။

ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ကို က်မေမးၾကည့္ေတာ့ “သူ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဟုတ္မဟုတ္ ငါမသိဘူး။ ငါ ကေတာ့ စိတ္ပညာနဲ႔ စာေပးစာယူ ယူထားတာပဲ၊ သူနဲ႔ငါက NLD မွာ လုပ္ရင္းေတြ႔ၾကတာ။ သူ အရမ္းဆင္းရဲတယ္ ဆို တာေတာ့ ငါသိတယ္။ အခု က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ေတြ ဖ်က္လိုက္ေတာ့ သူတို႔မိသား စုေတာင္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ မသိ ေတာ့ဘူး။ (တိုက္ပိတ္ (ခ) သန္းထြန္းစိုးေတာ့ သိႏိုင္မယ္လို႔ က်မထင္ တယ္)၊ ၿပီးေတာ့ မိခ်ဳိ ထြက္ဆိုတာေတြမွန္သမွ် ငါ ကေနာက္ကေန ဒိုင္ခံလိုက္ေျဖေနရတာ။ ငါကေတာ့ အားလံုးကို သန္းထြန္းစိုး (ခ) တိုက္ပိတ္ကိုခ်ည္းပဲ လြဲခ်ေျဖခဲ့တာ” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ မခင္ခ်ဳိဦးဟာ လည္မလိုလိုနဲ႔ အူတူတူအတတထဲက၊ အသံုးခ်ခံလိုက္ရတာ ျဖစ္ဖို႔ မ်ားပါတယ္။

တန္းစီေနရာကေန တေယာက္စီ ေနရာေတြခ်ေပးဖို႔ ေခၚထုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က “VCS,CS တို႔ မွား မယ္ေနာ္” လို႔ စကားတခြန္း ေျပာသြားခဲ့တယ္” က်ည္ဆံကို အသံုးမျပဳဘ၊ဲ ဓါးကိုအသံုးျပဳဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သတ္မယ့္သူ (၁၅) ေယာက္လံုးရဲ႕ အ၀တ္အစားေတြကို ပခံုးေအာက္ေက်ာလယ္ေလာက္ထိ ခၽြတ္ခ်ခဲ့ၾကတယ္။ (နန္းေအာင္ေထြး ၾကည္ ေျပာခဲ့သလို မခင္ခ်ဳိဦးကို တကိုယ္လံုးခၽြတ္ခ်ၿပီး ရဲေဘာ္ေတြကို မုဒိမ္းက်င့္ခိုင္းတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္က မမွန္ကန္ပါ။ ေျမာက္ပိုင္းက ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးကို သိမ္းႀကံဳးေစာ္ ကား သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ မလုပ္ရတာၾကာၿပီ လုပ္ခ်င္လုပ္လို႔ ေျပာ ရေအာင္လည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရဲေဘာ္ေတြ အားလံုးက လူပ်ဳိေတြခ်ည္းပါ။ ေက်ာ္ခိုင္၀င္း အပါအ၀င္ တျခားရဲေဘာ္ေတြ လည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္) ၁၅ ေယာက္ကို သူလွ်ဳိေတြအျဖစ္ ေသဒဏ္ခ်မွတ္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ဗဟိုေကာ္မတီထဲက ဘယ္သူေတြ ပါ၀င္ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ က်မ မသိခဲ့ေပမယ့္ အမိန္႔ျပ႒ာန္းကိုေတာ့ အားလံုးကိုယ္စား ကိုမ်ဳိး၀င္းတေယာက္ပဲ တာ၀န္ခံလက္မွတ္ထိုးၿပီး ထုတ္ျပန္ခ်က္ကို ရဲေဘာ္ေတြၾကားေအာင္ ဖတ္ျပခဲ့တာကိုေတာ့ ၾကားခဲ့ရတယ္။
တကယ္လုပ္ ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုမ်ဳိး၀င္းနဲ႔ ကိုသံေခ်ာင္းက က်မကိုျပန္ခိုင္းခဲ့သလို က်မကိုယ္တိုင္ လည္း လက္ ေတြ႔က် ၾကည့္ႏိုင္တဲ့အားမရွိတာမို႔ ျပန္ဆင္းလာခဲ့ေပမယ့္ က်မေခါင္းထဲမွာေတာ့ ေမးခြန္းေတြ တခုၿပီးတခု ေရာက္လာခဲ့ တယ္။ ဒါေတြ စျဖစ္ကတည္းက “ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲဆိုၿပီး အျဖစ္အပ်က္အမွန္ ကို အသိခ်င္ဆံုး လူထဲမွာ က်မေရွ႕ ဆံုးက ပါခဲ့တယ္။
(ဆက္ရန္)
ခင္ေရႊလႈိင္
မပ ၀၀၃၆
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း)
မတ္လ (၂၇ )ရက္ လူထုေတာ္လွန္ေရးေန႔