တရုပ္္ျပည္နဲ႔ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ နဲ႔ ဆက္ဆံေရးကို အနည္းငယ္ ေျပာျပပါ့မယ္။ ၁၉၇၆ - ၇၈ အတြင္းမွာ ေမာ္စီတုန္းနဲ႔ ခ်ဴအင္လိုင္း ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တက္ခဲ့တဲ့ တိန္ေရွာက္ဖိန္က တရုပ္ျပည္ရဲ႕ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒေအာက္မွာ သန္းေထာင္ေက်ာ္ ျပည္သူေတြ ငတ္မြတ္ဆင္းရဲမြဲေတေနတာ တူညီ ၀တ္စံုေတြ ၀တ္ၿပီး ဘံုစီးပြားေရးမူ၀ါဒေတြ ထူေထာင္ခဲ့တာ တံခါးပိတ္၀ါဒ က်င့္သံုးခဲ့တာေတြဟာ မွားယြင္း မွန္းသိရွိခဲ့ရၿပီးေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္း ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးမူ၀ါဒေတြပါ ေျပာင္းလဲၿပီး ဦးေန၀င္းနဲ႔ အ ဆင္ေျပေအာင္ေပါင္းတယ္။ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကိုအင္အားခ်ည့္နဲ႔ၿပီးလွဳပ္ရွားမွဳ ရပ္တန္႔ေအာင္ ေထာက္ ပံ့ေၾကးေလာက္ပဲ ေပးထားတာပါ။ တရုပ္ျပည္ရဲ႕တံခါးဖြင့္၀ါဒ ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးမွဳကို တိန္ေရွာက္ဖိန္ က ေၾကျငာခဲ့ၿပီး ရဲရဲတင္းတင္း လုပ္ကိုင္လာခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြ အၿပီးတိုင္ လမ္းခြဲသြားေအာင္ မဆလ အစိုးရေခါင္းေဆာင္ ဦးေန၀င္းက သပ္လွ်ိဳၿပီး ေအာင္ျမင္စြာ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ ပါတယ္။
တရုပ္ျပည္ကလည္း ျမန္မာအစိုးရကို ပံ့ပိုးခဲ့ၿပီး အာရွမွာ မဟာဗ်ဴဟာအရ အလြန္အခ်က္ အခ်ာ က်တဲ့ ျမန္မာျပည္ကို အလြန္အကၽြံ ေပါင္းသင္းပါတယ္။ တိုးတက္လာတဲ့ စီးပြားေရးအရ ေငြေၾကးပံုေအာၿပီး စစ္လက္နက္ ေတြြ ေရာင္း၊ သစ္ေတာ၊ ေက်ာက္စိမ္း သဘာ၀တိရိစၧာန္၊ သတၳဳမိုင္းအျပင္ ဗမာအမ်ိဳး သမီးေတြ ကိုပါ သိမ္းပိုက္တဲ့ကာလ၊ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္းတက္လာတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာေမာင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသန္းေရႊလက္ထက္မွာ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ကိုပါ ဖိအားေပးလာပါတယ္။ တရုပ္ က ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ကို သူတို႔ ႏိုင္ငံရဲ့လက္နက္ကိုပဲ ၀ယ္ခြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ရဲ႕လက္ နက္ေတြက အမ္မ္ ၂၁၊ အမ္မ္ ၂၂ ေတြအျပင္ ေလာင္ခ်ာေတြ၊ လက္ပစ္ဗုံုးေတြက ၁၉၈၈ မတိုင္ခင္က လက္နက္အေဟာင္း ေမာ္ဒယ္အေဟာင္းေတြ ပါ။ ဒါေတာင္မွ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ က ေက်ာက္စိမ္း သိန္းတရာဘုိးေရာင္းရင္ ကားသံုးစီးစာ လက္နက္ ရပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ႏွစ္စီးကို တရုပ္ ပု လိပ္က ဖမ္းၿပီး တစီးကိုပဲ လႊတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို အသက္ရွဴႏိုင္ရံု ညွင္းထားၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဘရန္ဆိုင္းနဲ႔ အင္မတန္ ခင္မင္တဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ၊ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက လက္နက္ကို သူတို႔ႏိုင္ငံထဲကို ျဖတ္သန္းသယ္ယူခြင့္ မေပးခဲ့ပါဘူး။ က်မတို႔ေရာက္ခ်ိန္မွာ အထင္ရွားဆံုးေတြ႔ခဲ့ရတာက ဒူကဘာပန္းေအာင္က ကခ်င္ဌာနခ်ဳပ္မွာ အခန္းအနားတခု လုပ္ေတာ့ တရုပ္ျပည္က ရဲေတြကို ဖိတ္ပါတယ္။ အဲဒီပြဲကို တရုပ္ရဲက ဗမာေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေယာက္ကို တရုပ္ရဲ၀တ္စံုနဲ႔ ေတာင္ေပၚကို ေခၚလာပါတယ္။ ဒူကဘာပန္းေအာင္ကလည္း သိတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔က ျမန္မာေတြကို ေခၚလာတယ္ဆိုၿပီး ခ်က္ျခင္းကန္႔ကြက္တာနဲ႔ ဗမာ ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေယာက္ကို ဆမားၿမိဳ႕ ေတာင္ေအာက္ ကို ျပန္ပို႔ခဲ့ ရပါ တယ္။
ေကအိုင္ေအဘက္မွာလည္း အၾကပ္အတည္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ျမန္မာအစိုးရနဲ႔ တိုက္ပြဲျဖစ္ ရင္ ေျပးစရာ ေျမ မရွိတာပါ။ အခု ေကအိုင္ဌာနခ်ဳပ္ ေနရတာက ထပ္ေျပာင္းထားတဲ့ တရုပ္ျမန္မာနယ္စပ္မွာ ပါ။ ဆမားၿမိဳ႕ဆို ရင္ေတာင္ေအာက္ဆင္းတာနဲ႔ တရုပ္ျပည္ကို ေရာက္ေနၿပီ၊ ၿမိဳ႕ထဲျဖစ္ေတာ့ လက္နက္လည္း ယူဘို႔မလြယ္၊ လူေတြ လဲသြားဘို႔ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာစစ္တပ္က တကယ္တိုက္မယ္ ဆိုရင္ ေကအိုင္ေအ ေျပးစရာေနရာ မရွိပါဘူး။ တရုပ္က လက္ခံမွသာ ျဖစ္မွာပါ ။ ဒါေၾကာင့္ ယေန႔အေျခအေနမွာလည္း တိုက္ခ်င္ေနတဲ့ တပ္မေတာ္ေရာ၊ အတိုက္ခံေနရတဲ့ ေကအိုင္ေအပါ တရုပ္ကို လြန္ဆန္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာအစိုးရက သူတို႔ (တရုပ္)ကို အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ရင္ ေကအိုင္ေအကို ဖိအားေပးမယ္။ ျမန္မာအစိုးရက သူတို႔ မႀကိဳက္တာလုပ္ရင္ ေကအိုင္ေအကို လက္နက္ တပ္ဆင္ေပး၊ လူေတြ ေနခြင့္ေပးမယ္ဆိုရင္ ေကအိုင္ေအက ႀကီးထြားလာၿပီး စစ္ပြဲေတြ အႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မတည္ေဆာက္ႏိုင္ရင္ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ဟာ တရုပ္လက္ထဲမွာ ရွိေနပါတယ္။
သန္းထြန္းစုိးက ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြ သယ္လာတယ္။ က်မလည္း စာအုပ္ေတြ ပါလာပါတယ္။ ဥကၠ႒ မ်ိဳး၀င္း အမိန္႔နဲ႔ စာအုပ္ေတြ သိမ္းသြားပါေကာ။ က်မလည္း ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ ရံုးေပၚတက္သြားေတာ့ မ်ိဳး၀င္းနဲ႕ သန္းထြန္းစိုးတို႔ စကားမ်ားေနၾကပါၿပီ။ မ်ိဳး၀င္းက က်မကို “ဘာလဲ ခင္ဗ်ား စာအုပ္လိုခ်င္လို႔လား။ စာအုပ္ေတာ့ မရဘူး၊ ဒါဘဲ ရမယ္” ဆိုၿပီး ေျခာက္လံုးျပဴး ေထာင္ျပပါတယ္။ က်မကလည္း “မဆလအစိုးရက စာေပကို ေမွာင္ခ်လို႔ ေတာထဲမွာ ဖတ္မယ္ဆိုၿပီး ယူခဲ့တာ အခုမွ ဖက္ဆစ္အာဏာရွင္နဲ႔ လာေတြ႕ေနတယ္” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက “လွ်ာ မရွည္နဲ႔၊ ဒီသင္တန္း တက္ထားတာ ဒါပဲ တတ္တယ္” ဆိုၿပီး ေသနတ္ ကို ေမာင္းတင္ရင္း က်မကို ေမာင္းထုတ္ပါတယ္။ က်မ ခံျပင္းလြန္းလို႔ အသားေတြပါ ဆတ္ဆတ္တံုေနတယ္။
သန္းထြန္းစိုးနဲ႔ ခင္ခ်ိဳဦးတို႔ မဂၤလာပြဲမွာ က်မတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာ ေပါ့။ သန္းထြန္းစိုးက ခင္မင္စရာေကာင္း သူ ပါ။ ႏွာတံေပၚေပၚ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး ခပ္သြယ္သြယ္နဲ႔ အရပ္ျမင့္တယ္။ သူက စကားေျပာရင္ ပြဲ က်ေအာင္ ေျပာတတ္တယ္ ေလ။ သူက ေျပာျပတယ္။ မၾကာခင္ ရန္ကုန္ကေက်ာင္းသား ၁၆ ေယာက္ ေရာက္လိမ့္မယ္ တဲ့။ က်မတို႔ ၀မ္းသာေပမယ့္ ေရာက္လာသူေတြအတြက္ေတာ့ နည္းနည္း စိတ္ ပူေနမိတာ အမွန္ပါဘဲ။ ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္လာၾကေတာ့ က်မတို႔အားလံုးကို ခန္းမမွာ စုေခၚၿပီး မိတ္ ဆက္ေပးပါတယ္။ ၁၆ ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ ဘိုဘို၊ ေမာင္ေမာင္ၾကြယ္တို႔ကိုပဲ မွတ္မိပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ရွစ္ေလးလံုး ႏွစ္ပါတ္လည္ေန႔မွာ စကားရည္လုပြဲ လုပ္ၾကတာ ေပ်ာ္စရာပါ။
ဘိုဘိုက “သင္၊ ၿမိဳ႕သိမ္းတိိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့ရေသာ္” ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေျပာတာ အေတာ္ကို ႏွစ္သက္စရာပါဘဲ။ အားလံုး သေဘာက်လို႔ ေပါ့။ ဗဟိုမွာေတာ့ ေရွ႕တန္းျပန္ ႀကိဳဆိုပြဲလုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကရတယ္။ တို္က္ပြဲမွာ န၀တ တပ္ကို ႏိုင္ၿပီး လက္နက္ေတြရလာလို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို ဂုဏ္ျပဳမွာပါ။ လုိင္ဇာဘက္ကေန ခ်ီတက္လာမွာမို႔ က်မတို႔ မနက္အေစာႀကီးထၿပီး ယူနီေဖာင္း ၀တ္ၾကတယ္။ ယူနီေဖာင္းေကာ ဦးထုပ္ေကာက ျမန္မာစစ္တပ္အတိုင္း ျဖစ္ေနလို႔ ရြာေတြထဲ၀င္တာနဲ႔ “ေဂ်ာင္မာနီ” လာၿပီလို႔ ေျပာၾကတာ ၾကားေနရတယ္။ ကခ်င္ရြာသူရြာသားေတြကလည္း ဒီအခ်ိန္မွာ မဆလတပ္ေတြ ရြာထဲ၀င္ လာရင္ ေျပးၾကေပ မယ့္ က်မတို႔ လာရင္ေတာ့ “ေဂ်ာင္မာနီ” ဆိုၿပီ ႀကိဳဆို ဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးၾကတာ ၾကည္ႏူးစရာပါ ဘဲ။ ေက်ာင္းသားေတြကို ျပည္သူေတြက အလြန္ပဲ ခ်စ္ခင္အားကိုးတာကို သိရတယ္။ အခ်ိဳ႕ဆို ရင္ ေက်ာင္း သားတပ္ထဲ လာ၀င္ၾကတာ လက္ေတြ႕ပါ။
ဒါေပမယ့္ ဒူ၀ါလွဆိုင္းနဲ႔ မ်ိဳး၀င္းဟာ ဒီ ေအာင္ျမင္မွဳေတြအေပၚ ယစ္မူးၿပီးေတာ့ ဘ၀င္ျမင့္ေနတာေၾကာင့္ တပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြကိုအႏိုင္က်င့္ေလ့ရိွပါတယ္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္သံေခ်ာင္းကေတာ့စိတ္ဓာတ္ျပည့္၀ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တေယာက္ ပီသသူ ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူက ေရွ႕တန္းနဲ႔ တပ္ရင္ေတြ မွာပဲ ေန တာေၾကာင့္ ဒီ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ကို ဂဃနဏ မသိပါဘူး။ လွဆိုင္းနဲ႔ မ်ိဳး၀င္းကေတာ့ တဆိတ္ရွွိရင္ သတ္မယ္ဆိုတာကို ေရလဲမပါဘဲ သံုး တယ္။ မ်ိဳး၀င္းကေတာ့ ေသြးဆာေနတဲ့ လူတေယာက္လို ပါ။ သူက ေျပာေသးတယ္။ “က်ဳပ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို မေတာ္ႏိုင္ဘူး” တဲ့၊ အေတာ့္ကိုပဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္တဲ့သူ ပါ။
ေနရတာ စိတ္ပ်က္စရာပါ။ အလကားေန အျပစ္ရွာ ႀကိမ္းေမာင္းေနေတာ့ ငရဲျပည္လိုပါ ပဲ။ တေန႔မွာ ကိုထြန္းထြန္းဦးက က်မကို လာေျပာတယ္။ “ငါတို႔ ဒီကေန ထိုင္းဘက္ကို သြာရေအာင္” တဲ့။ က်မက “ဘယ္ လြယ္မလဲ၊ ထြက္ေျပးတာ ဖမ္းမိရင္ အသတ္ခံရမွာေပါ့။ ခြင့္ေတာင္းလို႔လဲ ရမွာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ေျပာ လိုက္ေတာ့ သူက “သိတယ္၊ မင္းနဲ႔ ဒူကဘာပန္းေအာင္နဲ႔ ရင္းႏွီးေတာ့ သူ႔ကို အကူအညီ ေတာင္းၾကည့္ေပါ့” လို႔ အႀကံျပဳ ျပန္တယ္။
ဒါနဲ႔ က်မလည္း ေနာက္တလအၾကာမွာ ဂိတ္ပတ္စ္ ယူၿပီးေတာ့ ဒူကဘာပန္းေအာင္ရွိ ရာ ေကအိုင္ေအ ရံုးခ်ဳပ္ဖက္ကို သြားၿပီး သူနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ “က်မ ေျပာစရာရွိတယ္” ဆိုေတာ့ ဒူကဘာက “ရဲေမေလး၊ မေၾကာက္နဲ႔၊ အကူအညီေပးမယ္၊ အမွန္အတိုင္း ေျပာ” လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ “သန္းထြန္းစိုး ေရာက္ လာၿပီး ကတည္းက မ်ိဳး၀င္းနဲ႔ လွဆိုင္းက တမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳး ျပသနာ ရွာေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ထိုင္းဘက္မွာလည္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရွိတယ္။ အဲဒီကို သြားခ်င္တယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ က်မ အရင္တခါ သူနဲ႔ ေတြ႕တံုးက က်မရဲ႕ဦးေလးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူက “သိတယ္ သူ႔နံမည္က တိုက္ပြဲႀကီး မဟုတ္လား။ မံစီမွာတံုးက ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္တယ္” လို႔ ေျပာဘူးပါတယ္။ အခုလည္း သူက “တိုက္ပြဲႀကီး တူမ၊ ဘာမွ မစိုးရိမ္နဲ႔၊ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ၾကာရင္ ငါ ျပန္မယ္။ ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့။ နင့္ေယာက္်ား ပါေခၚခဲ့၊ ခ်ားေလာ့ပါ ေရာက္ရင္ နင့္ကိုယ္၀န္ကို ဆရာ၀န္နဲ႔ ျပမယ္။ ငါ့ကားနဲ႔ လိုက္ခဲ့လို႔” ေျပာတာေၾကာင့္ အားတက္ ၀မ္းေျမာက္သြားတာေပါ့။
၀မ္းသာအားရနဲ႔ ျပန္လာၿပီး ကိုထြန္းထြန္းဦးကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ က်မက နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ကို “ငါ ေတာင္ေပၚမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ေတြ ေလးတယ္” ဆိုေတာ့ သူက “မေနခ်င္ မေနနဲ႔ေပါ့” လို႔ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ေျပာဆိုၿပီး သူ႕မွာရွိတဲ့ တရုတ္ေငြ ၁၂ ယြမ္ကို ေပးပါတယ္။
ခင္စန္းႏြယ္
No comments:
Post a Comment