အတိတ္မွ အရိပ္မ်ား - ၁၄

လမ္းက ခရီးသြားေတြေရာ ရြာခံေတြေရာ ကခ်င္တပ္မွာ တာ၀န္ထမ္္းေဆာင္ရပါတယ္။ တျခားလူမ်ိဳးဆိုရင္ ၃ ႏွစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရၿပီး ကခ်င္ဆိုရင္ေတာ့ ၅ ႏွစ္ ထမ္းေဆာင္ရတယ္။ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့ အၿငိမ္းစားလက္မွတ္ ထုတ္ေပးၿပီး ျပန္ခြင့္ရပါတယ္။ ႏွစ္မျပည့္ေသးခင္ လက္မွတ္မရေသးဘဲ ထြက္ေျပးလို႔ ဖမ္းမိရင္ ပထမအႀကိမ္မွာ အျပစ္ေပးပံုက ၀ါးဘိုး၀ါးတလံုးကို ကခ်င္စစ္သားႏွစ္ေယာက္က ထိပ္ႏွစ္ဖက္က ခါးေလာက္အျမင့္မွာ ကိုင္ထားတယ္။ ဒဏ္ေပးခံရမယ့္သူက ေရွ႕ကိုကုန္းၿပီး ေစာေစာက ၀ါးဘိုး၀ါးေပၚမွာ ဗိုက္ကို ထားၿပီး ကိုယ္ကို ေရွ႕ကို ကိုင္းထားရတယ္။ ေျခေထာက္ကေတာ့ ေျမျပင္မွာေပါ့။
အျခားရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္က ေရွ႕ကို ကိုင္းထားတဲ့လူရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္ကို တဖက္တခ်က္စီက ဆြဲထားတယ္။ က်န္တေယာက္က တမတ္လံုး ေလာက္ရွိတဲ့ အေခ်ာသတ္ၿပီးသား ၃ ေပ ရွည္တဲ့ ၀ါးစိမ္းဒုတ္နဲ႕ တင္ပါးကို ၁၅ ခ်က္တိတိ ရိုက္ပါေလေရာ။ ဒုတိယအႀကိမ္ဆိုရင္ ၇၅ ခ်က္။ တတိယအႀကိမ္ဆိုရင္္ေတာ့ ေသဒဏ္ ေပးပါတယ္။ က်မတို႔ေရွ႕မွာ ေသဒဏ္ေပးခံရတဲ့ မိန္းခေလးကေတာ့ လုမိုင္ဆိုတဲ့ ကခ်င္မေလး ပါ။ သူ႔ေျမပံံုေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ဂ်င္းအကႌ်ကို က်မတို႔ယူၿပီး မုန္႔နဲ႕လဲစားလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၃၈ လမ္းက မြတ္ဆလင္လူမ်ိဳး က်မတို႔ကို သင္တန္းေပးတဲ့ စစ္သင္တန္းဆရာ ဆရာဆန္သီး ပါ။ စစ္သင္တန္းက ျမန္မာစစ္တပ္ရဲ႕ ၆ လသင္တဲ့သင္တန္းကို ၄၅ ရက္နဲ႔ အၿပီးသင္ရေတာ့ အေတာ့္ကို ပင္ပန္းတာ ေပါ့။ သင္တန္း ၃ ရက္ ပ်က္ရင္ သင္တန္းက ထုတ္ပယ္တာ ခံရျပန္တယ္။ သင္တန္းမွဴးေတြကေတာ့ ဆရာ ဆမ္သူဒမ္ေရွာင္၊ ဒူ၀ါလွဆိုင္း၊ ဆရာဇမ္သီးနဲ႔ အျခားဆရာ ၇ ဦးသင္ပါတယ္။ အရိုက္လည္း ရက္စက္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ဆိုၿပီးေတာ့ ႀကိတ္မွိတ္ခံၾကရပါတယ္။ အဲဒီသင္တန္းမွာ ကိုထြန္းထြန္းဦးက ငွက္ဖ်ားမိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒူု၀ါလွဆိုင္းကို သင္တန္းမွာ ခြင့္ေပးဖို႔ သြားေတာင္းပန္တာေတာင္ ကိုထြန္းထြန္းဦးကို တရုတ္ေသနတ္ M 21 နဲ႔ခ်ိန္ၿပီး မိုက္မိုက္ရိုင္းရိုင္း ဆဲဆိုတဲ့အျပင္္ ခြင့္လည္း မေပးပါဘူး။ ဆက္ မတက္ရင္ သတ္မယ္လို႔ ေျပာတာေၾကာင့္ ဆက္ တက္ရတာေပါ့။ ဒူ၀ါလွဆိုင္းနဲ႔ အဆင္မေျပတာ စတင္ ပါေတာ့တယ္။ ေက်ုာင္းသားစစ္သည္ေတြ ပထမဆံုး ရင္ဆိုင္ရတာကေတာ့ ငတ္မြတ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဒုတိယကေတာ့ ငွက္ဖ်ားေရာဂါပါ ဘဲ။ ဗန္းေမာ္ ကသာခရိုင္က ငွက္က အဆိုးဆံုး ေပါ့။ ျဖစ္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္း သတိမရတခ်က္ ရတခ်က္ျဖစ္ၿပီး တခ်ိဳ႕က ေခ်ာင္းထဲ ဆင္း ငါးဖမ္းတဲ့သူက ဖမ္း၊ ကြပ္ပစ္ေအာက္ တိုး၀င္ၿပီး အထက္အမိန္႔အရ သန္႔ရွင္းေရးးလုပ္တဲ့သူနဲ႔ အစံုပါဘဲေလ။ သိပ္ အေျခအေနဆိုးလာလို႔ သင္တန္းပ်က္ကြက္ရင္ အဲဒီေက်ာင္းသားေတြကို ဗဟိုကို ျပန္ပို႔ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တရုတ္ရြာက ေခြးအရွင္ ၀ယ္သတ္ၿပီး ငပိနဲ႔ ခ်က္၊ အရက္နဲ႔ေရာေကၽြး လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ သင္တန္းၿပီးသြားေတာ့ ဗဟိုကို ျပန္ၾကရတာေပါ့။ မျပန္ခင္မွာ က်မတို႔ကိုို ေနာင္ရာပါရြာမွာ တပါတ္ ေနခြင့္ျပဳပါတယ္။ ကိုကိန္းျမင့္ လာေခၚတာေၾကာင့္ ဗဟိုကို အားလံုး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုထြန္းထြန္းဦးနဲ႔ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္က ဖ်ားေနလို႔ ေတာင္ေပၚေရာက္ေအာင္ မနည္း ႀကိဳးစားတက္ခဲ့ၾကရတယ္။ ေတာင္ေပၚေရာက္ ေတာ့ ေဆးကုသတဲ့အေဆာင္ကို ပို႔လိုက္တယ္။ ရွိတဲ့ေဆးနဲ႔ကုသေတာ့ မေပ်ာက္လို႔ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ ေဆးခန္းကို သြားၾကရျပန္တယ္။ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္မွာ ေဆးသင္တန္း ၆ လ တက္ၿပီးရင္ တရုတ္ျပည္မွာ ၂ ႏွစ္သင္တန္းတက္ဖို႔ သြားရတယ္။ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္က ေဆးမွဴးေတြက အလြန္ေတာ္ပါတယ္။ က်မက ေဆးမွဴး အရမ္းလုပ္ခ်င္ပါတယ္။ ခြင့္ေတာင္းေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ခြင့္မျပဳပါဘူး။ လုမိုင္၊ ေဘာက္မိုင္၊ အားအိုင္တီး (Ar I Tee) ဆိုတဲ့ ကခ်င္ရဲေမ ၃ ေယာက္ တက္ခြင့္ရပါတယ္။ က်မ မေရာက္ခင္က ေယာက်ၤားေလး ၃ ေယာက္ ၆ လသင္တန္း သြားတက္ရတာ သိရတယ္။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ လက္တဲ့စမ္းၿပီး ေဆးထိုးလိုက္တာ ကိုခိုင္ရဲ့ တင္ပါးမွာ ေဆးမေၾကလို႔တဲ့ အဖုႀကီးျဖစ္ၿပီး တေျဖးေျဖး လွိဳက္ စား သြားလိုက္တာ ေျခေထာက္တေခ်ာင္းလံုး အရိုးပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အဲဒီလို စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြက တပံုတပင္ႀကီးပါ ဘဲ။ က်မတို႔ရဲေမေတြက တညကို ႏွစ္ေယာက္က် သြားၿပီး ျပဳစုရတယ္။ ကိုခိုင္က “ငါ မေသခ်င္ေသးဘူး။ ဒီမိုကေရစီရမွ ေသမယ္” တဲ့။က်မတို႔က ႏွစ္သိမ့္အားေပးစကားပဲ ေျပာႏိုင္တာေပါ့။ ႏွစ္လေလာက္ပဲ ခံပါတယ္။ ဆံုးသြားရွာေပါ့။ ေတာင္ေပၚဗဟိုမွာေတာ့ လူမ်ိဳးစံုသံတမန္ရပ္ကြက္ ထားပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ပေလာင္အဖြဲ႕က ကိုအိုက္ၿငိမ္းလဲ ပါတာေပါ့။ သူနဲ႔က်မ မၾကာခဏ စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေနာက္တေယာက္က ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္က ခ်စ္ကို ပါ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ရန္ကုန္ ဗဟန္းသားေတြဆိုေတာ့ တရပ္တည္းသားေတြ ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္က တိုင္းရင္းသားေတြ ညီညြတ္တဲ့အခ်ိန္္ပါဘဲ။ တိုင္းရင္းသားအားလံုးက ညီညြတ္စြာနဲ႔ တိုင္းျပည္အေပၚမွာရွိတဲ့ သေဘာထားကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကခ်င္ျပည္နယ္ခရီး ထြက္လာစဥ္မွာ တိုင္းရင္းသားေတြက စာေရးၿပီး တင္ၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။ သိရသေလာက္ကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အာဏာသိမ္းခိုင္းတာ ပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ႏိုင္ငံေရးနည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းမယ္လို႔ အေျဖေပးသြားေၾကာင္းလည္း ၾကားခဲ့ရတယ္။ န၀တက ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ေပးၿပီး အႏိုင္ရတဲ့ပါတီကို အာဏာလႊဲအပ္မယ္လို႔ ထင္ျမင္ေၾကာင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အရိပ္အျမြြက္ ေျပာၾကားသြားေၾကာင္း သိရွိခဲ့ရတယ္။ ၈၈ အေရးအခင္းတံုးက မူဆလင္ေတြ ဆႏၵျပတဲ့ေနရာကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သြားစဥ္က ရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို စစ္တပ္က ပံုေပါင္းမ်ားစြာ ကူးၿပီး ရွမ္းျပည္ဘက္မွာ ျဖန္႔ေ၀ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ပါတီ မဲႏိုင္္ရင္ ဒီ ကုလားေတြ ျမန္မာျပည္ထဲကို အမ်ားႀကီး ၀င္လာၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္လိမ့္မယ္လို႔ သတင္းလႊင့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရွမ္းျပည္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အစည္းအေ၀း ျပဳလုပ္ေနရေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ေနာင္အခါမွာေတာ့ ရွမ္း အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဖြဲ႕ၿပီး မဲမျပန္႔ေအာင္ လုပ္လိုက္ရေၾကာင္း သိခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကေတာ ့ပံုမွန္ လွဳပ္ရွားေနပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ေတာင္ပိုင္းမွာလည္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရွိတာ သိရတယ္ ေလ။ က်မတို႔ဆီမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အင္အား တေထာင္ေက်ာ္ စုမိေနပါၿပီ။ ႏိုင္ငံျခားကလူေတြလည္း ေရာက္လာတာ အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့့ က်မ သိပ္မမွတ္မိေေတာ့ပါဘူး။ မီမီျမင့္ဖူး တေယာက္ကိုေတာ့ မွတ္မိေနပါတယ္။ သူက ေဆးပစၥည္း၀ယ္ဖို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို က်ပ္ ငါးသိန္း ေပးသြားတယ္။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စရာပါဘဲ။ ေဆးခန္းအတြင္း ငွက္ဖ်ားေဆးေတြ ျပည့္စံုေအာင္ ၀ယ္ႏိုင္တာေပါ့။ ရိကၡာကေတာ့ အရင္းအတိုင္းပါဘဲ။ က်မတို႔စခန္းက ဗဟိုေကာ္မီတီ၀င္ေတြကေတာ့ တခ်ိန္လံုး တေယာက္တလဲ တရုပ္ျပည္ခရီး သြားေနၾကတာ သိရတယ္။ တာ၀န္အရလို႔ ဆိုတာပါဘဲ။ ရဲေဘာ္ ရဲေမေတြကေတာ့ သိပ္ ေၾကနပ္ပံု မေပၚပါဘူး။ သူတို႔ေတြက အဖြဲ႕ပိုင္ေငြေတြ ကိုင္ၿပီး သြားေနၾကတာကိုး။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ့ ညီ ကိုခ်ိဳႀကီး ေတာင္ေပၚကိုေရာက္လာတယ္။ လူပံုက ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ပါပဲ။ အသား၀ါေလးနဲ႕ စကားေျပာတာကလည္း ခပ္ေအးေအးနဲ႔ မ်က္ႏွာက အၿမဲတမ္း ၿပံဳးခ်ိဳေနတယ္။ ခင္မင္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ သူကေတာ့ မႏၱေလးက ေရာက္လာတာလို႔ သိရတယ္။ ေတာင္ေပၚမွာေနမွာ လား ျပန္မွာ လားေတာ့ မသိပါဘူး။
မခင္စန္းႏြယ္