၈၈အေထြေထြသပိတ္ေကာ္မတီ ျပန္ၾကားေရး တာ၀န္ယူခဲ့တဲ့ ေက်ာ္မင္းဦး ရယ္၊ ေသေဘာ ဘိုးစခန္း က ျပန္ လာတဲ့ မ်ိဳးေ၀တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို က်မ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အခ်ိန္က ၁၉၈၉ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလ မွာ။ ေနရာ ကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ပန္းဆိုးတန္း ေရႊဂံု ရုပ္ရွင္ရံုအနီးမွာ ပါ။ က်မကို လွမ္းေမးတယ္။ “မႏြယ္ ဘယ္တံုး က ျပန္လာတာလဲ”ဲ တဲ့။ က်မကလည္း “အခုဘဲ ရထားက ဆင္းလာတာ” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ က်မနဲ႔ ကိုထြန္းထြန္းဦးတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေအးဆိုင္ မွာ ထိုင္ေနၾကတယ္။ သူတို႔က ဘာေသာက္မလဲ ေမးေတာ့ က်မက ပူလည္း ပူတာေၾကာင့္ သံပုရာ ရည္ ေသာက္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေက်ာ္မင္းဦးက လက္ေမာင္း အရင္းထိ လက္ကို ဆန္႔တန္းေျမွာက္လိုက္ ၿပီး “သံပုရာရည္ႏွစ္ခြက္” လို႔ ေအာ္လိုက္တယ္။ သူ႔လုပ္ပံု ကိုၾကည့္ၿပီး က်မ ေၾကာက္စိတ္ ၀င္သြား ပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ဟာ၊ နင့္လက္ႀကီးကလဲ ဘာလဲ” လို႔ ေမး လိုက္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ က်မတို႔ ထိုင္ေနတဲ့ အေအးဆိုင္ကို လူ ၄၀ ခန္႔ ၀ိုင္းထားၿပီး က်မနဲ႔ ကိုထြန္း ထြန္းဦးကို ဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး ကားတစင္းေပၚကို ပစ္တင္ လိုက္ပါတယ္။ က်မရဲ႕အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္လို႔ပဲ ထင္မိပါ တယ္။
လူေတြဟာ ေျပာင္းလဲတတ္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာကို နားမလည္ခဲ့လို႔ပါ ပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာ န၀တ သတင္းေပးေတြ ျဖစ္သြားလို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ က်မကို ေစာင္နဲ႔အုပ္ၿပီး ေခၚသြားပါတယ္။ တနာရီခန္႔ ၾကာ မယ္ထင္ပါတယ္၊ အေဆာက္အဦးတခု (ေနာက္မွ သိရတာကေတာ့ ဟယ္လပင္လမ္းက ေထာက္လွမ္းေရး ၇ ကို ေခၚသြားတာပါ။) က်မကို အခန္းတခန္းထဲ သြင္းလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲခံုေပၚမွာ အ၀တ္တစ တင္ေပးခဲ့ၿပီး “တံခါး လာေခါက္ရင္ မ်က္ႏွာ စည္းထားပါ။ မစည္းထားရင္ေတာ့ မင္းရဲ႕တာ၀န္ဘဲ” လို႔ ေျပာပါ တယ္။ က်မက အခန္းအႏွံ႔အျပားကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ကြပ္ပစ္တခု ရွိတယ္။ အခန္းအက်ယ္ ကေတာ့ ရွစ္ေပေျခာက္ေပေလာက္ က်ယ္ပါတယ္။ ၁၂ ေပေလာက္ ျမင့္တဲ့အေပၚမွာ ျပဴတင္းေပါက္တခု ရွိပါ တယ္။ အျပင္ဘက္ကိုေတာ့ မျမင္ရပါဘူး။ ညေန ၆ နာရီေလာက္မွာ စ,ၿပီး စစ္ပါတယ္၊ မနက္ ၄ နာရီအထိ ပါ။ တံခါးေခါက္ေတာ့ မ်က္ႏွာကို စည္းလိုက္တာ အ၀တ္စက ေသြးစက္ေတြနဲ႔ ေပပြေနၿပီး ရႊံ႕ဗြက္ စိမ္ထားသလိုပါ ဘဲ။ မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နံေစာ္ေနၿပီး ညစ္ပတ္ေပေရေနတယ္။ က်မကို စစ္ေဆးတဲ့ အဲဒီေန႔ မွာေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ ေမးပါတယ္။ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ေတြအျပင္ “ခင္ဗ်ားဘယ္တံုးက စၿပီး ေတာခိုခဲ့သလဲ ဆိုတာ အားလံုး ေျပာျပပါ။ ထမင္းစားတာကအစ ေျပာရမယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ျပႆနာက ထိုင္ခိုင္းတဲ့ခံုက ၀ိုင္း၀ိုင္းေသးေသးေလး အျမင့္က ႏွစ္ေပေလာက္ ရွိပါတယ္။ ထိုုင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ ခဲ့ရ တယ္။ ညဘက္မွာ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ ထိုင္ေနမိပါတယ္။ မီးေခ်ာင္း ထြန္းထားလို႔ လင္းေနပါတယ္။ နံရံမွာ စာေတြ ေရးထားတာေတြ႕ေတာ့ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ တခုက မင္းေဇာ္၊ ခိုင္ေရႊ၀ါလမ္း၊ ကမာ ရြတ္။ ေနာက္တခုက မင္းေဇယ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ သန္းထြန္းစိုးပါခင္ဗ်တဲ့။ က်မလည္း ေခါင္းက ကလစ္ကို ျဖဳတ္ၿပီး ခင္စန္းႏြယ္ ABSDF ၇၀၁ လို႔ ေရးလိုက္ပါတယ္။
ဒုုတိယေန႔မွာေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္ စစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ရဲေမေတြ လာေခၚေတာ့ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ေျပာေနၾကတာပါ။ က်မကို စစ္ေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေမးပါတယ္။ ဘယ္သူ ပို႔ေပး သလဲ၊ ဘယ္သ ူ ဆက္သြယ္ေပးသလဲ၊ဘယ္သူလာေခၚသလဲ၊စံုေနတာဘဲေမးလိုက္တာက်မလည္းတတ္ႏိုင္ သေလာက္ေတာ့ ကာကြယ္ ေျပာဆိုပါတယ္။ က်မကိုလာပို႔ေပးတာ ဆက္သြယ္ေပးတာ ကိုမိုးသီး ဇြန္၊ ေရွ႕ေနႀကီး ကိုစိုး၀ဏၰ တို႔လည္း ပါတယ္ ဆိုေတာ့ က်မ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုမိုးသီးဇြန္ အဖမ္းခံရမွာလဲ စိုးရိမ္မိေတာ့ က်မလိမ္ေျဖတာက်မပါးကို ရိုက္လိုက္တာ၊က်မနားကိုထိသြားေတာ့ က်မ လူပါ ခ်ာလည္လည္သြားၿပီး နားထဲ မွာကြဲမတတ္နာက်င္သြားပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း မနက္ေလးနာရီမွာ နားလိုက္ျပန္ပါတယ္။ ၅ ရက္ေျမာက္ေန ႔ မွာ တပ္မ ၈၈ မွ ဗ်ဴဟာမွဴး လာေရာက္ စစ္ေဆးပါတယ္။ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္က ပါ၊ က်မတို႔ က အရင္ဦး ဆံုး ေက်ာင္း သား တပ္မေတာ္က ျဖစ္ၿပီး အခု ဖမ္းမိတာဆိုေတာ့ က်မတို႔လာတဲ့လမ္းေၾကာင္းကို သူက အရမ္းစိတ္၀င္ စားေနပါတယ္။ က်မတို႔က တရုတ္ျပည္ဘက္က ေကြ႕၀င္တာဆိုေတာ့ က်မက ဒီလမ္းေၾကာင္းကို မေျပာျပခဲ့ ပါဘူး။ က်မက လြိဳင္ဇာ၊ ဗန္းေမာ္၊ ကသာဘက္က သြားတယ္လို႔ လိမ္ညာေျပာခဲ့ ပါတယ္။ သူက က်မတို႔ကို စည္းရံုးပါတယ္။ အလင္း၀င္ပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူတို႔ ဘာမွ မေႏွာက္ယွက္ပါဘူး၊ စီးပြားေရးလုပ္ဖို႔ အရင္း အႏွီး ထုတ္ေပးမယ္၊ ေျမတကြက္ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မက အလင္းမ၀င္ဘူး လို႔ အျပတ္ ေျပာ လိုက္ေတာ့ သူတို႔ ျပန္သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မအေနနဲ႔ အလင္း၀င္ရင္ ႏိုင္ငံေရးေသ မယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိ ပါတယ္။ ဒီလို ျငင္းလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်မကို ပြဲၾကမ္းေတာ့တာပါဘဲ။ ဆဲလိုက္၊ ဆိုလိုက္၊ ေခ်ာ့ လိုက္၊ ေျခာက္လိုက္နဲ႔ အမ်ိဳးစံုပါဘဲ။ နားရင္းကိုလည္း ႏွစ္ခါေလာက္ အအုပ္ခံရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၇ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ က်မက သူတို႔ကို စိမ္ျပန္ေခၚရေတာ့တယ္။ က်မကိုဖင္ထိုင္ခံုလဲေပးပါ မလဲေပးရင္ မေျဖႏိုင္ေတာ့ဘူး သတ္ရင္သတ္လိုက္၊ က်မမွာ ကုိယ္၀န္ႀကီး နဲ႔ပါ လို႔ေျပာေတာ့မွ ဖင္ထိုင္ခံု အႀကီး လဲေပးပါ တယ္။ ေနာက္တခု က်မ ေမ့ေနလို႔ မေေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ က်မကို ၃ ရက္ေလာက္ထိ စစ္ေမးေန ခ်ိန္မွာ ေရေတာင္းရင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနပါတယ္။ လံုး၀ ေရမတိုက္ပါဘူး။ က်မလည္း ဘယ္ရမလဲ အိမ္သာသြားခ်င္တယ္လို႔ေျပာၿပီးအိမ္သာထဲမွာရွိတဲ့ ေရဘံုဘိုင္ကေရကို ခိုးေသာက္လိုက္ပါတယ္။ မတတ္ႏိုင္ ဘူး။ ေရဆာတာ ရင္တခုလံုး ပူေလာင္ေနၿပီ။ အျပင္ကေနၿပီး အိမ္သာတံခါး ကို ေဆာင့္ ကန္လုိက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေကာင္မ၊ နင္ ေရခိုးေသာက္ေနတယ္ မို႔လား” လို႔ ဆိုၿပီး ဆဲလိုက္တာ မိုးမႊန္ေနတယ္။ ထမင္းပို႔ေပးေတာ့ ၀က္သားဟင္းနဲ႔ ပါ။ က်မက ၀က္သားမစားဘူးဆိုေတာ့ စစ္လိုက္ေဆးလိုက္တာ မြတ္ဆ လင္ လား တဲ့။ က်မက “မဟုတ္ပါဘူး။ ေျခေလးေခ်ာင္းသား မစားဘူးလို႔ ဘုရားမွာ သစၥာဆိုထားလို႔ပါ” လို႔ မနည္း ေျဖရွင္းရပါတယ္။ က်မကို စစ္တဲ့ေနရာကိုေခၚသြားတဲ့အခါ ရုိက္သံ ႏွက္သံေတြ ၀ုန္း၀ုန္းဆိုတဲ့ အသံ ႀကီးေတြ ဆူညံေနတာပါဘဲ။ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး လုပ္တာ ျဖစ္မွာပါ။ ၿပီးရင္ နင္ လိမ္မေနနဲ႔၊ ထြန္းထြန္းဦးက ၀န္ခံလိုက္ၿပီ။ သူ႔ကို ပို႔ေပးတဲ့သူကို ေဖာ္လိုက္ၿပီနဲ႔ စံုေနတာပါဘဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၂ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ က်မတို႔ကုိ နံမည္ဆိုး၀ါးတဲ့ အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔ဘို႔ျပင္ဆင္ပါေတာ့တယ္။ ၁၉၈၉ ခု၊ ၁၀ လပိုင္း ပါ။ည ၁၁ နာရီေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ အဲဒီေန႔က တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔ည ျဖစ္ေနတယ္။ မ်က္စိပိတ္ၿပီး ကားနဲ႔ေခၚသြားတဲ့အခါ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ရဲေမ မေလးက“အမေရ၊မီးထြန္းထားတာရန္ကုန္ျမိဳ႕ႀကီးကအရမ္းလွတယ္”လို႔ေျပာျပပါတယ္။ က်မကေတာ့ေသြး ညွီန႔ံနံေနတဲ့ အ၀တ္က အန႔ံေၾကာင့္ စိတ္ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ တန္ေဆာင္တိုင္ညကို မွန္းၿပီး ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေထာင္ဗူး ၀ေရာက္တဲ့အခါ က်မတို႔ကို တမံတလင္းမွာ ထိုင္ခိုင္းပါ တယ္။ေထာင္ ပိုင္ကို အပ္ဖို႔အတြက္ မ်က္စိပိတ္ ထားတာကို ခြ်တ္ၿပီး ေပးဖို႔ေျပာတာေၾကာင့္ က်မ ခၽြတ္ၿပီး လွမ္းအေပးမွာ ရဲေမရဲ႕မ်က္ႏွာ နဲ႔ ေထာက္ လွမ္းေရး ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ ့ေထာက္လွမ္းေရးက မၾကည့္နဲ႔၊ မၾကည့္နဲ႔လို႔ ေအာ္ေျပာပါတယ္။ သူတို႔ကို မွတ္မိမွာ စိုးရိမ္ေနတဲ့ပံုပါဘဲ။ က်မကို ေထာင္မွဴးမက လာေခၚ ၿပီး ေထာင္ဗူး၀နဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ ႀကိဳးစင္နားက ႀကိဳးတိုက္အခ်ဳပ္ခန္း (၆ ေဆာင္) အခ်ဳပ္တိုက္ရဲ႕ၾကားမွာရွိတဲ့ အခန္းထဲ ထဲ့လိုက္ပါ တယ္။သူ တို႔က တိုက္လို႔လဲ ေခၚပါ တယ္။ေထာင္မွဴး ေဒၚ သင္းသင္းေအာင္ နဲ႔ ေထာင္ ၀ါဒါမေတြ လာၾကည့္ၾကၿပီး က်မကို “သူပုန္မ” တဲ့။ က်မအခန္းက ၈ ေပ၊ ၁၀ေပ ခန္႔က်ယ္တဲ့ အခန္းျဖစ္ၿပီး ဖ်ာၾကမ္းတခ်ပ္ ရွိတယ္။ အင္တံုပက္ ပက္တခု၊ ေရအိုးတလံုး ထားေပးထားပါတယ္။ ေထာင္က် အမ်ိဳးသ မီးေလးတေယာက္က “ဟို အင္တံု (ဂန္ဖလား) က အိမ္သာတက္ဖို႔ ေပးထားတာ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မနား ကို ဘယ္သူမွ မလာရ၊ စကား မေျပာရ လို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားပါတယ္။
က်မလည္း ေထာက္လွမ္းေရး (၇) ရဲ႕စစ္ေၾကာေရး စခန္း မွာ ႏွိပ္စက္ မွဳမ်ိဳးစံု ခံစားၿပီး ပင္ပန္းလာေတာ့ ဖ်ာ ၾကမ္းေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္ပါတယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာမယ္၊ အမေလး - လူေပၚတက္လာတဲ့ ၾကမ္းပိုးေတြ က အမ်ားႀကီးပဲ၊ က်မလဲ ထၿပီး သတ္ရင္းနဲ႔ဘဲ မိုးစင္စင္လင္း ခဲ့့ပါ တယ္။ မနက္ ၅ နာရီမွာ ေထာင္ဗူး၀ဆီက “ေတာ္တီးေတာ္” ဆိုတဲ့ စစ္ခရာ သံနဲ႔အတူ သံေခ်ာင္းေခါက္သံေတြ ၾကားရတယ္။ မၾကာခင္မွာ အျပင္ဘက္ က ၀ါဒါေတြ၊ ေထာင္ မွဴး၊ ေထာင္ ပိုင္ေတြ ေန႔နဲ႔ည ဂ်ဴတီ ခ်ိန္းၾက တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အျပင္ ျပဴတင္းေပါက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ အသင့္၀င္လာတဲ့ ၀ါဒါ မေတြက “ပံုစံ” ဆိုတဲ့ ေအာ္သံကို ၾကားရၿပီး အခ်ဳပ္ေဆာင္ ထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ တန္းစီထိုင္လိုက္ တာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ က်မဆီလည္း လာၾကည့္ၿပီး “ေနာက္ ဒီအခ်ိန္ နဲ႔ ညေနတိုင္းမွာ ပံုစံ ထိုင္ရမယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ “ဘယ္လို ထိုင္ရမလဲ ဆိုေတာ့” “လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပိုက္ထားၿပီး ေခါင္းငုံ႔ရမယ္၊ မိန္းမေတြ ထိုင္သလို က်ဳံ႕က်ံဳ႕ေလး ထိုင္ရမယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မလည္း ည ဘက္ အေပါ့သြားခဲ့ၿပီးမနက္ က်ေတာ့ အေလးသြားခ်င္ လာ တယ္။ ေဘးဘီမွာက သံတိုင္ၾကားက ဒိုး ယိုေပါက္ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေနေတာ့ ဖ်ာၾကမ္းႀကီးကိုေထာင္လိုက္ၿပီးျဖစ္သလိုသြားရေတာ့တယ္။ အိမ္သာတက္ ၿပီး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ စကၠဴက လည္းမ ရွိေတာ့ ေသာက္ေရအိုး ထဲက ေရနဲ႔ ေဆးရတယ္။ ဒီ အိုးထဲကေရကို ဘဲ ေသာက္ လည္း ေသာက္၊ မ်က္ႏွာလည္းသစ္ေပါ့ေလ။ က်မ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာေပါ့။ အကာအရံ မရွိတဲ့ တိုက္ထဲမွာ တိရိစၧာန္ တေကာင္လိုပါ ဘဲ။ ၿပီးေတာ့ က်မကို ဆန္ျပဳတ္ တပန္းကန္ လာေပးပါတယ္။ ဒန္ပန္း ကန္ျပားက ထုထား တာ ေရႊတိဂံုဘုရား အေရွ႕ဘက္ေစာင္း တန္း မွာ ေတာင္းတဲ့ သူေတာင္းစားေတြ ရဲ႕ ခြက္ အတိုင္းပါဘဲ။ ဆန္ျပဳတ္ထဲမွာဆားခဲတခဲလည္းေတြ႕ရတယ္။ၾကည့္ၿပီး စားလို႔ မရေတာ့ ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ၾကမ္းပိုး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ ထမိန္ၿခံဳၿပီး ေကြးလိုက္ ပါ တယ္။ ေဆာင္းကာလဆိုေတာ့ ခ်မ္းေနၿပီေလ။ က်မ မွာ လည္း ၿခံဳစရာဆိုလို႔ ထမိန္ပဲရွိတာမဟုတ္လား။ေဆာင္းေလက က်မတို႔ႀကိဳးတိုက္ထဲ တည့္တည့္ ၀င္လာၿပီး ဖ်န္းလိုက္ေတာ့ေအးစိမ့္လာပါတယ္။က်မလည္းကိုယ္၀န္၅လဆိုေတာ့၃ရက္ေျမာက္ေန႔မွာမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဗိုက္ကေတာ္ေတာ္ ဆာလာတယ္။ ဆံျပဳတ္ထဲက ဆားခဲၾကမ္းကို ဖယ္ၿပီး ေသာက္လိုက္တယ္။ ဇြန္းမပါေတာ့ ေမာ့ေသာက္ ရ တာေပါ့။
ခင္စန္းႏြယ္
No comments:
Post a Comment