အရပ္က ငါေပးခြဲေလာက္ ေပါ့။ ကိုသန္းေဇာ္၊ ကိုအုန္းႀကိဳင္နဲ႕ကိုေက်ာ္စိန္တို႕ သံုးဦးက မႏၱေလးကျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္ထပ္ လာအံုးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မတို႔ကို မိတ္ဆက္ေပးေတာ့့ ကိုမ်ိဳး၀င္းက “ခင္ဗ်ား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လာတယ္ ဆိုတာ ဟုတ္လား” လို႔ ေမးေတာ့ က်မက “ဟုတ္ပါတယ္“ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက “ဘယ္ အဖြဲ႕ကလဲ” လို႔ ဆိုေတာ့ “ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္တပ္ဦး” ကလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက “ခင္ဗ်ားတို႔ ရန္ကုန္က လာလိုက္ရင္ ဥကၠ႒နဲ႔ အတြင္းေရးမွဴးေတြ ခ်ည့္ဘဲ၊ အဖြဲ႕၀င္ေတြက ဘယ္ေတာ့ လာမွာလဲ” လို႔ ခပ္စြာစြာ ေျပာေတာ့ က်မက ေမာလည္း ေမာေနေတာ့ ေဒါပြသြားပါတယ္။ သူ႕ကိုလည္း ဥကၠ႒မွန္း မသိပါဘူး မိတ္ဆက္ေပးတံုးက ဘာမွ မေျပာေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ သိရင္ေတာ့ ဆင္ျခင္ၿပီး ေလးေလးစားစား ေျပာမွာေပါ့။ “ရွင္ ဘယ္ၿမိဳ႕ကလဲ” လို႔ က်မကေမးေတာ့။ “မိုးေကာင္းက” တဲ့၊ က်မက “မိုးေကာင္းဆိုတာက ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးပဲ။ ဥကၠ႒နဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိမွာေပါ့။ က်မတို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ၿမိဳ႕နယ္ ၃၈ ခု ရွိတယ္။ အက်ယ္ႀကီးဆိုေတာ့ ဥကၠ႒ေတြ အတြင္းေရးမွဴးေတြ မ်ားတာေပါ့” လို႔ ေျပာလိုက္မိပါတယ္။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႕ထြင္းပါ ဘဲ။ အဆင္္ေျပပံု မရပါဘူး။ အဲဒီညမွာေတာ့ ဧည့္သည္အေဆာင္မွာ အိပ္ၾကတာေပါ့။ ေပရွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ျမင့္တဲ့ေနရာဆိုေတာ့ ေအးလိုက္တာ စိမ့္ေနတာပါဘဲ။ မိုးလင္းေတာ့ က်မကို အမ်ိဳးသမီးဘားတိုက္ကို လိုက္ပို႔ပါတယ္။ စခန္းမွဴးႀကီး ၿမီးက်က္သူရဲစိုးက “အမေရ၊ ၀ဋ္လိုက္မွာေတာ့ ေၾကာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ အိမ္ေထာင္သည္လိုင္း မရွိေသးေတာ့ အဲဒီမွာဘဲ ေနေပါ့” တဲ့။ အမ်ိဳးသမီးအေဆာင္ဆိုေပမယ့္ ေဆာက္လက္စရွိပါေသးတယ္။ ေဒၚေသာင္းလွလို႔ ေခၚတဲ့ ပဲခူးက ေက်ာင္းဆရာမ၊ ရန္ုကုန္ အင္းစိန္မွာေနတဲ့ ျမန္မာစာအဓိက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ခင္ခ်ိဳဦး၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕စူနီယံပတ္မွာေနတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ နန္းေအာင္ေထြးးၾကည္၊ မိုးညွင္းၿမိဳ႕က နန္းေစာ၊ မိုးေကာင္းၿမိဳ႕က တပ္ၾကပ္စိုးစိုးလြင္ (တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ)၊ ေဘာက္မိုင္၊ လုူမိုင္တို႕က ထြက္ႀကိဳၾကပါတယ္။ က်မကိုလည္း ေမးခြန္းေတြစံုေအာင္ ေမးလိုက္ၾကတာ က်မက သူတို႕တေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ျဖစ္သြားလို႔ အားရွိသြားတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ေန႔ မနက္ ၇ နာရီမွာ အလံတိုင္ေရွ႕မွာ တန္းစီၾကရၿပီး သစၥာဓိဌာန္ဆိုၾကရတယ္။ ၿပီးေတာ့ တာ၀န္ ခြဲေ၀ေပးပါတယ္။ ရဲေမေတြကေတာ့ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ လမ္းေဖာက္ေနတာဆီကို ရိကၡာပို႔တဲ့တာ၀န္ ယူၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၇၀၁) ဖြဲ႕စည္းဖို႔ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္က ေငြသိန္း (၂၀) ထုတ္ေပးတာ သိရတယ္။ ဘရန္ဆိုင္းက ထုတ္ေပးတာပါ။ စစ္၀တ္စံု၊ ေစာင္၊ ေမြ႕ယာေတြကို တရုတ္ျပည္ကေန ၀ယ္ယူၾကရေၾကာင္း သိရတယ္။ အရမ္းေအးေတာ့ ေစာင္နဲ႔ ေမြ႕ယာေတြကို အဓိက ၀ယ္ၾကတယ္။ က်မတို႔အဖြဲ႕ပိုင္ လားတေကာင္ ရွိပါတယ္။ ရိကၡာ သယ္ဖို႔ ပါ။ နံမည္ကေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဗ်ဴဟာမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီးေက်ာ္ဘရဲ့အမည္ယူၿပီး “ေက်ာ္ဘႀကီး” လို႔ ေခၚၾကတယ္။ က်မတို႔ရဲေမေတြက ဆန္ကို ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ရဲ့ ဂိုေဒါင္မွာ လိုသေလာက္ ထုတ္ယူလို႔ ရပါတယ္။ ဟင္းခ်က္စရာကိုေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ့ ရန္ပံုေငြထဲက ထုတ္သံုးပါတယ္။ အာၿပဲေျခာက္ တေခ်ာင္းကို ဆယ္ရက္၊ ကုလားပဲတဗူး ဆယ္ရက္၊ အခ်ိမွဳန္႔ ျပားငါးဆယ္တန္တထုတ္ကို ဆယ္ရက္၊ အဲဒါပဲ ရပါတယ္။ ပဲကို ခ်က္မစားပဲ စုထားၿပီး ပဲနည္းနည္းကို ဆန္နဲ႕ေရာၿပီး ေဒၚေသာင္းလွကပဲ ထမင္းခ်က္ၿပီး ေကၽြးေလ့ရွိတယ္။ အဓိက က်မတို႔ အားထားရတာကေတာ့ ေတာင္ေပၚမွာေပါက္တဲ့ အရြက္တမ်ိဳးက ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္လိုပါဘဲ၊ ဒီအရြက္ကို ပင္တိုင္ ခ်က္စားရတာပါ။ ဗိုက္ဆာေတာ့လည္း စားလို႔ ေကာင္းပါတယ္။ မိုးညွင္း ရဲစခန္း၀င္စီးတုန္းက မတုတ္ ဆိုတဲ့ရဲေမေလး တိုက္ပြဲမွာ က်သြားပါတယ္။ သူ႔ကိုရည္စူးၿပီး သီခ်င္းစပ္ထားတာ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ စာသားကေတာ့ “ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲတြင္းမွာ၊ ေရွ႕တန္းတေနရာ က်ဆံုးသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ၊ မင္းတို႔အတြက္ ဂုဏ္ယူလိုက္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ဒို႔မ်ားရလို႕ အိမ္ဌာေနကို ျပန္ၾကတဲ့အခ်ိန္ ဆီးႀကိဳေနမယ့္ မင္းတို႔မိဘ ေမာင္ႏွမေတြကို ဒို႔မ်ား ဘယ္လို ရွင္းျပရမယ္။ ဒို႔မ်ား ဘယ္လို ႏွစ္သိမ့္ရမယ္။ ေတြးရင္းနဲ႔ ၀မ္းနည္း မ်က္ရည္၀ဲ။” နန္းေအာင္ေထြးၾကည္က ဦးစီးလႊမ္းမိုးရဲ႕ရံုးမွာ စာေရးမအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရပါတယ္။ ရုပ္ကေလးကလည္း ရွမ္းေသြးပါတာမို႔ ေခ်ာသလို ၀တ္လိုက္ရင္လည္း သားေရဂ်ာကင္အနက္ေလးနဲ႔ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ သိပ္ စမတ္က်ပါတယ္။ ေရတခါ ခ်ိဳးရင္ တနာရီေက်ာ္အထိ ၾကာတတ္လို႔ က်မ အၿမဲ ေအာ္ရပါတယ္။နန္းေစာကေတာ့ ရွမ္းမေလးပါ ဖြံ႕ဖြံ႕ထြားထြားနဲ႕အသားနည္းနည္း ညိဳၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းသူ ပါ။ တပ္ၾကပ္စိုးစုိုးလြင္ကေတာ့ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ပါးပါး မ်က္ခံုးထူထူတန္းတန္းေလးနဲ႔ အရပ္ကေတာ့ နည္းနည္း ပုပါတယ္။ ခင္မင္စရာေကာင္းလွသူ ပါ။ က်မတို႔ရဲ႕အထက္အရာရွိဆိုေပမယ့္ မာန္မာန မရွိပါဘူး။ စိတ္ထားျဖဴၿပီး ျပည့္၀သူပါ။ တခါတေလ ပဲႀကိတ္ၿပီး တို႔ဟူး လုပ္ေကၽြးပါေသးတယ္။ က်မကေတာ့ ေဆးကုသေဆာင္မွာ ကူညီေပးရပါတယ္။ ငွက္ဖ်ားမိၿပီး ေရွ႕တန္းက ျပန္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ၊ စစ္သင္တန္းတက္ရင္း ငွက္ဖ်ားမိသူေတြကို ေဆးတိုက္ ျပဳစုေပး၊ သူတို႔အ၀တ္ေတြ ေလွ်ာ္ေပးစတဲ့ အလုပ္ေတြ ပါ။ က်မတို႔တပ္မွာက ေဆးကလည္း ရွားတယ္၊ ေငြမရွိေတာ့ မ၀ယ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ ကခ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္က ေပးတဲ့ေဆးနဲ႕ပဲ ကုသေနရတာပါ။ ဗန္းေမာ္၊ ကသာက ငွက္ဖ်ား အလြန္္ဆိုးလို႔ ေၾကာက္စရာပါဘဲ။ ရန္ကုန္ လွည္းတန္းက ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္နဲ႔ မ်ိဳးဆက္တို႔ ငွက္ဖ်ားမိၿပီး ျပန္ေရာက္လာၾကလို႔ က်မ ျပဳစုရပါတယ္။ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္က ၁၉ ႏွစ္ပဲရွိၿပီး သနားကမားနဲ႔ ပါ။ သူတို႔ဗိုက္ဆာလို႔ ထမင္းဆုပ္ကို မီးဖုတ္ ေကၽြး၊ ဆန္ျပဳတ္တိုက္နဲ႔ ေပါ့။ ဘာမွ မရွိေတာ့ ေပါက္ေနတဲ့ ဂ်ဴးျမစ္ေတြ ႏွဳတ္ၿပီး ၾကက္သြန္မိတ္အစား ထည့္ေပးရတယ္။ အလြန္ပဲ သနားစရာ ပါ။ ခင္ခ်ိဳဦးက ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္တာ ေတာ္ပါတယ္။ သူက ေၾကာက္တတ္တာေတာ့ လြန္ပါေရာ၊ ညဘက္ အေပါ့အပါးသြားဖို႔ေတာင္ က်မထမွ ထၿပီး လိုက္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္း ၀၀ကစ္ကစ္နဲ႔ ခ်စ္စရာ၊ ခင္စရာပါ။ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္၊ နန္းေစာ၊ ခင္ခ်ိဳဦး သူတို႔သံုးေယာက္ေပါင္းၿပီး ဖ်ာလိပ္ ထမိန္ေတြ ပတ္၊ အက်ႌေတြ ၀တ္ေပးၿပီး နတ္ေမးတာ ခဏခဏမို႔ ရီရတာ အေမာပါဘဲ။ က်မက နင္တို႔ သူပုန္လုပ္ေနၿပီး ဒါေတြကို ယံုသလားဆိုေတာ့ ယံုတယ္ တဲ့။ ဘယ္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရမလဲ ေမးတာဆိုဘဲ ကေလးေတြ သနားစရာပါ။ က်မနဲ႔စိုးစိုးလြင္က ဂိတ္လက္မွတ္ရထားေတာ့ ကခ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ စခန္းဘက္ကို သြားခြင့္ရွိတယ္။ ဂိတ္ လက္မွတ္ မရွိရင္ေတာ့ သြားခြင့္ မရွိဘူး။ က်မက ရိကၡာ သြားထုတ္ရလို႔ လက္မွတ္ ေပးထားတာပါ။ က်မတို႔ေနတဲ့ေတာင္က အလြန္ျမင့္ေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံလာရင္ေတာင္ အၿမီး ဆြဲထားလို႔ ရပါတယ္။က်မတို႔အေဆာင္ေရွ႕မွာ ထိုင္ခံုပုေလး ေတြရယ္၊ ဒန္းေလးေတြရယ္ ရွိပါတယ္။ လသာတဲ့ညေတြမွာ က်မတို႔ အဲဒီမွာထိုင္ရင္း စကားေတြ ေျပာၾက၊ သီခ်င္းေတြဆုိၾက၊ လမင္းကို တိုင္တည္ၾကနဲ႔ ေပါ့၊ မအိပ္ႏိုင္ၾကဘူးေလ။ တခါတေလ ေတာင္တန္းဘက္ ထင္း သြားခုတ္ၾကရင္းက တရုတ္ရြာပ်က္ေတြကို ေရာက္ရင္ တရုတ္ဇီးသီးနဲ႔ မွ်စ္ေတြ ခ်ိဳးလာၾကတာ ေပါ့။ ဇီးသီးကို မစားၾကေသးပဲ စခန္းေရာက္မွ သူ တကိုက္ ငါ တကိုက္စားၾကတာ ၾကည္ႏူးစရာ ပါ။ မွ်စ္ကိုေတာ့ အိုးထဲမွာထဲ့ၿပီး မီးေသြးခဲပါျပဳတ္မွ စားလို႔ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အံပါတယ္။ က်မတို႔ ကခ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ စခန္းဘက္သြားရင္ မိုးညွင္းတိုက္ပြဲမွာ ရဲစခန္းက ထုတ္လာတဲ့ မႏွင္းေမဆိုတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးတေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူ႔ကုိိ ကခ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္က ဒု ခၽြန္ (ဗိုလ္ႀကီး)က သေဘာက်ၿပီး ေတာင္းရမ္း လက္ထပ္ထားတာ ပါ။ သူ႔အိမ္ကို ၀င္လည္တဲ့အခါ ေကာင္းေကာင္းစားရတာခ်ည့္ပါ ပဲ။မႏွင္းေမက သေဘာေကာင္းတယ္။ သိုးေမႊးဆြယ္တာ ထိုးတာလည္း ေတာ္ပါတယ္။ ကခ်င္တပ္က အဆင္ေျပပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္တေယာက္အတြက္ ရဲေဘာ္တေယာက္ အကူအညီ ပို႔ေပးတဲ့အျပင္ ၾကက္သြန္နီ စဥ့္အိုးတလံုးခြဲ (၁၅၀ က်ပ္တန္) ေပးပါတယ္။ သံုးလေလာက္ စားလို႔ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘိန္းတခင္း စိုက္ခြင့္ျပဳထားပါေသးတယ္။ ဘိန္းစားျခင္း၊ ဘိန္းထိုးျခင္းကိုေတာ့ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တားျမစ္ထားပါတယ္။ အဲဒါလုပ္လို႔ မိရင္ေတာ့ ေသဒဏ္ပါ ဘဲ။ ေခါင္ရည္၊ ဘီယာကိုေတာ့ တာ၀န္ မရွိခ်ိန္မွာ ႀကိဳက္သေလာက္ ေသာက္ႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔အိမ္ကေလးေတြက တိုက္ခန္းေတြပါ။ မီးစက္ရွိတာမို႔ ညဆို မီးလင္းေနပါတယ္။ က်မတို႔ ဘားတိုက္ကေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႔ ပါ။ လိုင္စင္ေတာင္က ကခ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ရဲ့ ဗဟိုဌာခ်ဳပ္ပါ။ ၁၉၈၆ မွာ ပါဂ်ိဳ နားေဖာ့စခန္းကို စစ္တပ္က တိုက္လို႔ က်သြားေတာ့ ဒီေနရာကိုေျပာင္းၿပီး ေနရာယူထားတာပါ။ “ပါေဂ်ာင္စခန္း” လို႔ ေခၚပါတယ္။ ၈၈ အေရးအခင္းရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အဲဒီေတာင္ေပၚမွာ သံတမန္ရပ္ကြက္လို႔ေခၚတဲ့ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီတပ္ေပါင္းစုကို ၃၁ ဖြဲ႕ ပူးေပါင္း ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့ၿပီး ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကေတာ့ မဟာမိတ္အျဖစ္နဲ႔ ဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို လက္နက္ ကိုးလက္ ေပးတဲ့အတြက္ သြားယူဖို႔ ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕ ျပင္ဆင္ေနၾကပါတယ္။
ခင္စန္းႏြယ္
No comments:
Post a Comment